De kast # 25

 Serie de kast # 25

Ergens in 1978 wandelde ik dit gebouw in om te solliciteren, ik deed dit in het geheim.

Waarom in het geheim, nou omdat mijn vader bij dit bedrijf al sinds 1950 werkte en ik wilde geen voorkeursbehandeling, dus heb ik het hem niet verteld. Ik woonde al niet meer thuis dus kon het ook wat makkelijker voor me houden.

Dacht ik want personeelszaken had hem al ingelicht natuurlijk.

Ze namen mij wel aan en ik mocht beginnen op de afdeling bedrijfs-sparen waar alles nog met de hand en ponskaarten ging. Mijn vader werkte al jaren bij deze afdeling als overwerkkracht op dinsdagavond, donderdagavond en zaterdagochtend.

Bedrijfs-sparen is nu niet meer echt in zwang volgens mij, toendertijd echter wel. Jij spaarde een bedrag per maand, je bedrijf deed er datzelfde bedrag bij en dat werd overgemaakt naar de RPS.

Ik kwam aan een tafel binnen een groep te zitten, geleid door Meneer B. Hekke, Mr  C. Postma en een mevrouw wiens naam ik niet meer weet. Van tijd tot tijd zat er ook nog een uitzendkracht bij ons.

Het waren immens grote zalen waar je zat, wij zaten, in de hiërarchie, in het midden. Helemaal vooraan en apart, zodat hij de hele zaal kon overzien zat de afdelingschef en schuin bij hem vanaf de sous-chef  en dan kwamen er groepen van zes tafels waaraan de groepsleiders met hun medewerkers zaten,  ik denk zo'n acht a negen groepen met nog een behoorlijk stuk ertussen.

Zo ongeveer, we weten al dat mijn wiskundige figuren niet geweldig zijn.

Personen die voor de Rijkspostspaarbank werkten waren allemaal ambtenaren in Rijksdienst en in die tijd werden daar veel grapjes over gemaakt. Toch heb ik er zelf ook met een vreemd oog naar gekeken, er gebeurde veel dingen in mijn ogen die ook wel leken op werkverschaffing of in ieder geval niet functioneel waren.

Beginnen na het weekend was altijd wel een ding, je moest wel iets beleefd hebben want van maandag tot woensdagochtend ging het er over wat je gedaan had het afgelopen weekend en van woensdagmiddag tot vrijdag ging het erover wat je ging doen dat weekend.

Ik kreeg de functie van missende zoeker, ik moest ponskaarten opzoeken die in behandeling konden zijn bij één van de negen tafels, wellicht verkeerd waren opgeborgen in de ladekasten of bij de uitbetalingstafels lagen.

Elke dag kreeg ik een behoorlijke lijst en dan was het zoeken geblazen.

Alle ponskaarten die ik vond die gingen naar Hr Postma of naar heer Hekke die de verdere afhandeling deed.

Heer Postma was een klaverjas gek en was het hele weekend bezig met de klaverjasclub, spelen maar ook in het bestuur en op het werk de uitslagen van die week van de verschillende leden in de computer verwerken  want die had hij thuis niet.

En zo kwam ik er ook op om deze blog aan hem te wijden. Vanwege dit kleinood dat ik ooit van hem gekregen heb en dat ik in mijn kast koester.

Ik ga er van uit dat de heer Postma niet meer leeft, ik ben al 45 jaar weg bij de RPS en hij liep denk ik al tegen de vijftig toen ik er werkte. Toch denk ik van tijd tot tijd aan hem, vooral als ik zelf met mijn vrijwilligerswerk bezig ben.

Ik heb Cees nooit humeurig meegemaakt en dat is wel een voorbeeld gebleven voor mij.

Ik heb het niet heel lang volgehouden, na 14 maanden besloot ik mijn geluk elders te beproeven. Ik was niet in de wieg gelegd als ambtenaar.

Mijn vader heeft er tot zijn pensioen gewerkt en met alle regelingen kon hij op zijn 58e met zijn pensioen. Dat heeft hij beter gedaan dan ik, ik moet echt tot mijn 67e.

Na de RPS heb ik toch weer twee jaar op de markt gestaan en daarna ben ik bij Lease Plan gaan werken en dat heb ik 8 jaar gedaan.

Maar daarover later vast meer.