Lambeth Walk

 Me and my Girl in the Adelphi Theatre

In 1985, in Het Adelphi Theatre in Londen, is mijn liefde voor de musical ontstaan.

Ik was 26 jaar oud, op bezoek in Londen en niet voor het eerst, maar nog nooit echt naar een theater, mede door de taal denk ik. Ik had het idee dat ik de finesses van een show nooit zou begrijpen.

Maar een film in één van de bioscopen op het Leicester Square kon ik ook moeiteloos bekijken dus dat moest toch wel meevallen.

Nou ja in ieder geval besloten wij, ik was vermoedelijk met collega's. om naar het theater te gaan en een echte musical te zien.

En dat werd dus een award winning show namelijk 

In Nederland had ik, op dat moment, alleen het staartje van Annie MG meegemaakt, Foxtrot met Willem Nijholt had ik gezien  in 1977 en Madam in 1981

Jos Brink en Frank Sanders waren begonnen met musicals en die heb ik ook allemaal gezien. 

Maar de Nederlandse musical moest het steeds doen met één of twee grote voorstellingen per jaar cq twee jaar. We kennen nog niet de traditie die we nu 40 jaar later hebben, mede dankzij Joop van der Ende. 

Er waren nog geen producenten die het aandurfden om grote shows neer te zetten simpelweg omdat ze de tijd en vooral het geld niet hadden om het publiek te laten wennen aan een show. En ik behoorde net zo goed tot dat publiek.

Maar dat veranderde dus op die avond in het Aldelphi theatre. We hadden uit het weekblad waar alle musicals die op dat moment  speelde een keus gemaakt en gebaseerd op de lovende kritieken gekozen voor me and my girl.

Vol verwachting gingen we erheen en wat werden we verrast, mooie showballetten, veel zang en dans, duidelijk gearticuleerd dus ook voor ons als niet native speakers goed verstaanbaar. Het verhaal was op zich niet geweldig maar als eerste Engelse musical goed genoeg. Het was een soort My fair lady verhaal maar dan met een man in de hoofdrol. Zo bezag ik het toen.

 Nu weet ik natuurlijk dat het een bewerking was van Pygmalion maar dan met een man in de hoofdrol en dat Me and my girl er al eerder was dan My fair lady.

Me and my girl was geschreven tijdens de voelbare spanningen in 1936/1937 van de komende oorlog en echt bedoeld om het Engelse publiek te vermaken en hun zorgen even te vergeten. De Musical kende in de eerste Jaren 1937 - 1945 1646 voorstellingen en dat zijn er best veel gedurende de oorlogsjaren.

Later is het opnieuw bewerkt door onder andere Stephen Fry en dat is dus de productie die ik heb gezien. Met een nieuw lied namelijk leaning on a lamppost.

Maar het meest aanstekelijke lied is the Lambeth Walk aan het einde van de eerste acte net voor de pauze en een reprise aan het eind van het stuk.

1986- Lambeth Walk - Robert Lindsay en Maryann Plunkett

En ik, ik was verkocht. ik vond het magisch en vanaf dat moment ben ik jaarlijks naar Londen gegaan om de magie te herbeleven.

Ik heb tientallen keren Cats gezien, Starlight Express, Song and Dance en nog vele andere musicals. Ik ben vanaf toen ook programmaboekjes gaan sparen.

Ik kijk er nog regelmatig in terug en geniet dan weer van wat ik heb gezien.