Theater de richel

 Afsluiting en een mooi begin...

Gisterenavond was het tijd voor een afscheid en een nieuw begin...

Al sinds jaar en dag ga ik met mijn vriendinnen naar een klein theatertje in Amsterdam, klein maar met een grote geschiedenis. Vroeger (1957) heette het Tingel Tangel, het theater van Sieto en Marijke Hoving waar zij optraden maar ook Tekstpierement van Jos Brink en Frank Sanders.

 In 1989 werd het verkocht aan Paul Haenen en Dammie van Geest die er het Betty Asfalt Complex stichtte en er bijvoorbeeld veel televisie uitzendingen van Margreet Dolman uit verzorgde.

Ik zie haar nog in het raam zitten met de vingercamera en mensen die voorbijkwamen ging interviewen.

Nu is het theater opnieuw verkocht en voor een symbolisch bedrag overgedragen aan theatergroep de Richel.

Er is in ieder geval één iemand die in alle drie de theaters regelmatig heeft opgetreden en nu eigenlijk de eer had om het nieuwe theater te openen met zijn vrienden en vriendinnen namelijk Frank Sanders (78).                                                                                                       

                                                                     

Al eerder gememoreerd, hij heeft er samen met Jos successen gevierd met cabaret Tekstpierement voordat de grote musicals die zij samen produceerden  hun zegetochten door het land maakten.

In het Betty Asfalt heeft hij met de Rozettes gestaan, een initiatief ontstaan op zijn eigen academy en met verve uitgebouwd tot verschillende shows. 

De kleine musical "rondom het Leidseplein" (2018) die er weken lang uitverkocht was en natuurlijk de maandelijkse wintershows Bij Frank waarin hij broeders uit het vak ontving, met hun zong en een zeer prettig gesprek voerde.

Jarenlang was onze gang in de winter dus maandelijks naar het BAC en dat hebben wij als zeer prettig ervaren.

Maar opeens ging het niet meer, in de shows gingen we merken dat Frank zijn teksten niet meer kon onthouden, een boek nodig had en soms ook zei het lied is mij te moeilijk, ik doe wel een ander.

De vonk doofde uit, er kwamen geen shows meer en Frank zag er de laatste keer dat wij hem zagen zeer vermoeid en teer uit. Het was verdrietig om hem te zien.

Ik bleef de agenda in de gaten houden want als Frank weer shows aankondigde wilde ik daar snel bij zijn.

Tijdens de musical cruise van vorig jaar ontmoette ik Billy Maluw, één van de eerste pianisten die met Frank optrad en we hadden het over Frank en deze shows, ik vertelde dat ik ze miste en we hadden het over de situatie rondom Frank. Die was ondertussen uit het grote huis aan de Amstel verhuist naar een grote flat in Amstelveen en weer later naar Vinkeveen. 

Eerder dit jaar was ik weer met Billy op de cruise en hadden we het er ook even over, het gaat best goed wist hij te melden.

Een paar weken geleden kreeg ik bericht van twee shows van Frank in het nieuwe theater de Richel uiteraard meteen kaarten besteld.

Het theater mag dan anders heten maar gelukkig  is er in werkelijkheid helemaal niets veranderd.

En Frank, hij was beter dan ooit, geen tekstboeken nodig, grappig, alert en geen enkele vergeten songtekst.

Het was fijn, melancholisch en een prettig begin voor het nieuwe theater.