Artis

 ARTIS

Artis zit heel diep in mijn hart. Als ik verdrietig ben of juist heel blij maar vooral als ik rust zoek, iets een plekje moet geven of ergens over moet nadenken dan ga ik naar Artis.

Een uur kan genoeg zijn maar soms kan een hele middag ook wonderen doen.

De plek waar Artis ligt is ook magisch, het is vlakbij waar ik geboren ben en waar ik later gewoond hebt. Het is ook vlak bij de plekken waar mijn beide ouders hun laatste adem uitbliezen.

Dus al sinds mijn jeugd zijn deze bezoekjes ook standaard geworden. In de grote vakantie zoals wij vroeger de zomerschoolvakantie altijd noemden gingen we ook minstens één keer.

Nu ik niet meer in Amsterdam woon ga ik, met behulp van de Dekamarkt, in ieder geval één keer per jaar gratis.

Het gaat eigenlijk al lang niet meer om de dieren. Artis voert een soort uitsterfbeleid en is bezig haar dieren te verspreiden over de dierentuinen in Europa. Daarnaast bouwen zij voor andere dieren betere verblijfplaatsen en plekken waar zij met meer ruimte kunnen vertoeven. Het aantal dieren dat er in mijn jeugd zat is echt drastisch verminderd.

Is dat erg?

Nee, want ik vind het heerlijk om naar mensen te kijken, om in het park te zitten omringd met de dierengeluiden die er nog zijn. Te zitten mijmeren bij de zeeleeuwen waar deze zachtjes door het water glijden.

Maar van de dieren die er wel nog zijn kan ik ook erg genieten. De olifanten die, vooral met mooi warm weer, genieten van het water, elkaar en het publiek onderspatten  met modderwater. De slingerapen met hun krachtige staart die hoog door de bomen zwieren en elkaar voortdurend uitdagen.

En deze keer van de net geboren giraffe. een mannetje.

Het was deze dag nog best druk, toch heb ik heerlijk op het bankje tegenover de Boeddha gezeten en mij kunnen voorbereiden op de zware dag die zou volgen.

Daarna ben ik lekker gaan lunchen bij café Koosje, schuin tegenover Artis, want dat hoort ook bij dit ritueel.

Tot volgend jaar.