Serie de Kast #40

 Serie de kast #40: Ring

Vandaag niet zo zeer iets dat in de kast ligt maar iets dat ik dagelijks draag. Mijn pinkring of liever gezegd mijn erfenisring. Al zeventien jaar draag ik die dagelijks. Ik voel mij naakt als ik hem niet om heb. De ring zelf is uit 1978 toen heb ik hem laten maken.

Mijn vader werd dat jaar namelijk 50 jaar en dat is altijd een bijzondere dag. Ik wilde hem dan ook iets bijzonders geven. Ik had het er met een hele goede vriendin over en zei dat het bijzonder moest zijn maar dat ik echt geen idee had. Kaartjes voor een theater of filmvoorstelling waren niet aan hem besteed en een weekend weg ook eigenlijk niet. Zij kwam met het idee van een ring. Samen kwamen we tot de slotsom dat het een pinkring moest worden. Hij droeg namelijk ook zijn trouwring altijd en die ging hij echt niet af doen. Zo maar een ring kopen werd het ook niet. Maar ook daar had mijn vriendin een antwoord op. We zouden de ring samen ontwerpen en met het ontwerp naar een bevriende juwelier gaan en die de ring laten maken. We hadden wel de maat nodig.

Hiervoor hebben wij mijn moeder ingeschakeld en hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar ze kwam met de juiste maat aan.

Mijn vriendin, die best creatief is, maakte een ontwerp waarin de voorletter van zijn voornaam en de voorletter van de familienaam in elkaar gestrengeld waren in hele mooie letters. Zij tekende dit op papier en dat werd in het vlakke oppervlak gegraveerd. Daarnaast tekende ze nog twee vlakken, aan weerskanten van de gravure, met daarin kleine gebroken diamantjes, een soort van diamantgruis.

Het zag er op papier prachtig uit en nadat de juwelier de ring gemaakt had bleek het ook een prachtige ring te zijn. Hij was er heel blij mee, heeft hem omgedaan  en niet meer afgedaan totdat hij 28 jaar later overleed.

Na zijn overlijden kreeg ik, zoals afgesproken, de ring weer terug en sinds 2007 draag ik hem dagelijks. Ook ik ben er heel blij mee, draag hem met trots en denk in ieder geval elke dag aan hem als ik de ring omdoe. Na mijn overlijden gaat hij naar een neef met dezelfde achternaam en ook daarna is zijn plekje al weggeven aan zijn zoon met weer dezelfde achternaam kortom de ring blijft in de familie.

De ring is nu dus al 45 jaar oud. Hij vertoonde wat slijtplekjes en hier en daar een scheurtje. Bij Juwelier en naamgenoot  René Post wisten ze daar wel raad mee. Maar ja dan moest ik hem wel achterlaten. Het voelde kaal die weken dat ik hem niet om had. Afgelopen zaterdag kon ik hem weer ophalen en wat ziet hij er prachtig uit.

Helemaal gemaakt en opgepoetst glinsterde hij mij tegemoet. Met veel genoegen heb ik hem weer om mijn pink geschoven. Dat voelde heel goed. Ik had hem echt gemist.