Indrukwekkend

 Indukwekkend. Het Holocaustmuseum

Het is herfstvakantie en dat betekent ook dat de culturele innermens weer gevoed moet worden. Ik ga graag naar musea en bekijk erg graag exposities.

Ik had wat boodschappen te doen in Amsterdam dus een combinatie leek mij wel op zijn plaats.

Wat een mooi museum qua opzet. Ik was al eerder in de oude kweekschool geweest bijvoorbeeld om naar het verhaal van Salo Muller te luisteren die via de crèche ontsnapt is. Ook toen het nog de IVKO was ben ik er regelmatig geweest. Maar wat is het mooi opgeknapt en het heeft toch ook de oude allure van de school gehouden, de trappen bijvoorbeeld.

Ik ben een eerste generatie na-oorlogskind. Ik ben geboren in 1959 zo'n 14 jaar na het eindigen van de oorlog, mijn vader was aan het einde van de oorlog zeventien en mijn moeder 14. Ze hebben beiden dan ook bewust de oorlog meegemaakt.

Beiden hebben te maken gehad met geweld van de Duitsers, mijn vader zat ondergedoken de laatste oorlogsjaren en mijn moeder zat in angst omdat mijn opa in het verzet en een treinstaker was.

Dat is eigenlijk alles wat we ervan weten want zij waren van de generaties, is gebeurd, klaar, we praten er niet meer over.

Ik heb dat nooit erg gevonden want ik wist van niets en ouders proberen je altijd te beschermen tegen het kwaad. Nu ik ouder wordt en zoveel meer weet en vooral niet weet vindt ik dat wel erg jammer en had ik meer dingen begrepen.

Ik heb pas later begrepen waarom ik niet mijn passie, banketbakker worden, niet mocht volgen. Daar was werkelijk niet over te praten.

Ik heb lang gevonden dat de joden zich meer hadden moeten verzetten en zich niet zo lijdzaam hadden moeten laten wegleiden. Uiteraard snapte ik ook niets van de acties van de Joodsche Raad en was er niet voor de stad Amsterdam  weer te laten besturen door een Asscher en een Cohen.

Nu is dat beeld, door de kennis opgedaan in later jaren, uiteraard drastisch veranderd.

En ook daar doet het holocaustmuseum eer aan. Hier staat zwart op wit dat het verzet verreweg door de meeste Joodse mensen werd opgezet. Dat het door deze mensen ook gefinancierd werd.

Ik moest heel sterk aan mijn vader denken. Als bange 17 jarige jongen, ondergedoken in een lege stad omringd door vijanden, honger lijdend. Elke dag op je hoede zijn dat je niet gepakt of aangegeven wordt. Te zien of te horen dat al je familieleden één voor één worden weggevoerd.

Uiteindelijk is hij de stad ontvlucht en heeft hij zich, ergens in het veld, aangesloten bij Britse en Canadese troepen en zo de bevrijding meegemaakt.

We hebben dat als bewijs gevonden tussen zijn spullen nadat hij overleden is. Indertijd niet gezien, niet opgemerkt, pas onlangs opnieuw gevonden. Dit is zijn  army book 64 

Maar het blijft zo jammer dat we er niets van weten en dat er niemand meer is om het aan te vragen.

Alleen daarom al is de waarde van dit museum voor mij enorm en ook de gekozen plek uitstekend, vlakbij de plekken waar mijn beide ouders hun laatste adem hebben uitgeblazen.