Serie De Kast #41

 Serie de kast # 41 Ome Piet

De serie De kast gaat natuurlijk altijd over herinneringen, meestal tastbaar soms in zo'n grijs verleden dat er geen tastbaar feit meer te vinden is.

Afgelopen zondag was ik in Rotterdam om mee te doen aan de urban walk.

Daarover  meer in een andere blog.

Na deze wandeling hadden broer en ik afgesproken met onze oudste achternicht en haar echtgenoot om een drankje te doen en even bij te kletsen. Het was al jaren geleden dat we elkaar gezien hadden en het werd ook tijd.

Het vuurtje was aangewakkerd omdat ik via een DM boodschap een foto opgestuurd kreeg van mijn nicht waarop broer en ik, al lang geleden, op bezoek waren bij haar moeder en vader. Op de foto staan zij druk in gesprek met ons.

Toen heb ik meteen laten weten wanneer wij in Rotterdam waren en hebben we deze afspraak meteen vastgelegd.

Nu was het dus zover, ze hebben ons opgehaald bij het maritiem museum waar onze wandeling eindigde en we zijn naar de Witte de With straat gewandeld waar we ons heerlijk op het terras van hotel Bazar hebben genesteld.

We hebben heerlijk over koetjes en kalfjes gepraat en uiteraard kwamen haar vader en moeder ook ter sprake. Deze zijn helaas en veel te vroeg natuurlijk overleden. Haar vader miste een vinger en dat herinnerde ik mij ineens.

Wat zij zich niet kon herinneren want nog niet geboren is een jeugdtrauma van mij.

Eén van de familieleden die bij mijn vader en moeder over de vloer kwamen was Ome Piet. Ik heb geen idee van welke kant van de familie die was maar het moet haast wel van vaders kant zijn. Mijn moeder was namelijk  geboren in Utrecht en haar familie kwam dan ook uit Utrecht en Den Haag. Mijn vaders familie kwam uit Amsterdam en omstreken.

Ome Piet kwam bij ons in Amsterdam op bezoek in ons ouderlijk huis. Er was iets bijzonders aan Ome Piet, hij had een misvormde hand en dat waarschijnlijk al vanaf zijn geboorte.

Ik was heel bang voor Ome Piet en vooral voor dat rare handje. Ome Piet wist dat.

Als Ome Piet op bezoek kwam en dan vanaf beneden zich aankondigde met een naar boven geschreeuwde PIET dan kroop ik ineen en verstopte mij.

Bijvoorbeeld in de keuken onder de keukentafel waar een heel groot kleed overheen hing en hij je dus niet kon zien, dacht ik.

Ik hoorde hem dichterbij komen, bukken en dan tergend langzaam het kleed optillen (met zijn goede hand) en dan zwaaiend met dat rare handje en dan ook zeggen: "Krijgt Ome Piet een handje"

Dan schreeuwde ik het echt uit en liep hij lachend weg.

Mijn achternicht kende het verhaal niet, heeft ook geen idee wie het zou kunnen zijn.  Ik ook niet meer en de mensen die het wel weten zijn er allemaal niet meer. Ik  heb er echt ook in jaren niet meer aan gedacht maar de herinnering dwarrelde naar binnen en is te gruwelijk om niet te delen.

Uiteraard is dit niet de hand van Ome Piet zelf maar het geeft wel een beeld van hoe het eruit zag.

Je ziet het vroeger hadden we het ook niet altijd makkelijk.