Top 2000 Nostalgie: Camouflage

 Camouflage

Ik ben gek op muziek en heb dan ook veel muziek op verschillende geluidsdragers zoals LP,CD,DVD en PC. Daarnaast ook nog vaak luisterend naar spotify en de radio.

Kortom muziek is wel mijn ding. Muziek geeft veel: emotie, troost, vreugde en tijdsbeelden. Je slaat er dus ook veel herinneringen mee op. Ik heb ontelbare keren thuis of in een concertzaal een traantje gelaten bij zulke herinneringen, denk aan Alone again naturally van Gilbert O'Sullivan of het hondje van Dirkie van Sonneveld. Er zijn natuurlijk nog veel meer voorbeelden.

Mijn jeugd is onherroepelijk verbonden met de Vietnamoorlog, de beelden waren dagelijks op tv en je groeide er als het ware mee op. Toen al en ook veel later zijn er onnoemelijk veel muziekstukken gemaakt die als inspiratie die oorlog hadden.

Deze week liep ik tegen dit "vergeten" kunststukje aan dat ik dan toch even wil delen.

We hebben het over Stan Ridgway, Amerikaanse zanger geboren op 5 april 1954.

In mei van 1986 wordt Camouflage uitgebracht als derde single van zijn debuutalbum The big heat. In de Verenigde Staten flopt de single maar in West Europa slaat het nummer wel aan. Ierland 2e positie, UK 4e positie, Duitsland 8e positie en in nl de 11e positie in de desbetreffende Charts. Ook in de top 2000 van de jaren 2001,2002 en 2003 vond hij nog een plekje

De tekst vertelt het verhaal van een jonge Amerikaanse soldaat van het United States Marine Corps. Tijdens de Vietnamoorlog verdwaalt hij alleen in de jungle, waar hij moet zien te overleven te midden van het vijandelijke vuur. Dan komt hij een onbekende man tegen die zichzelf "Camouflage" noemt en onkwetsbaar lijkt voor alle kogels. De hoofdpersoon wordt door Camouflage terug naar het militaire kamp geleid, waarna ze afscheid nemen. In het kamp blijkt dat Camouflage die nacht na een lang ziekbed is gestorven en nu ligt opgebaard. Voor zijn dood sprak hij de woorden Semper fidelis en zei dat dat het zijn laatste wens was om nog een jonge soldaat in nood te helpen.

 clip afkomstig van you-tube

Uiteraard waren het de beelden in de clip die mij weer even terugwierpen in de zoete herinnering van een prettige jeugd zo anders dan de meeste van deze soldaten die niet meer terugkwamen.

Schuur

 SCHUUR

Ik ben geen handige Henkie, waarmee ik niet wil zeggen dat alle Henkies handig zijn maar ja het is nou eenmaal de zegswijze. Ik kan wel wat en red mijzelf over het algemeen wel maar meestal doe ik een beroep op anderen om mij te helpen met grotere operaties in en om het huis. Vroeger was dit wel iets anders. In mijn huurflat in Amsterdam ging ik zomers lekker aan de gang, planken ophangen, gaatjes boren, hameren. Zeer tot ongenoegen van mijn buurvrouw kan ik u vertellen. Wij zaten beide in het onderwijs en ook in dezelfde regio en hadden dus vanaf hetzelfde moment vrij. waar zij graag de eerste week wilde bijkomen van een druk schooljaar wilde ik het huis meteen in orde maken zodat ik de rest van de vakantie kon genieten en weggaan en er niet tegen aan hoefde te hikken. Dat botste wel eens. Dat is in de loop der jaren wel veranderd. Sinds ik een eigen huis heb kost het wat meer moeite om een spijker in de muur te slaan, ligt aan mij dat weet ik wel. Daarnaast heb ik door dat huis veel meer ruimte gekregen en hoef ik niet meer voortdurend planken op te hangen om mijn honderden boeken op te zetten. Dat geeft ook een bepaalde rust moet ik zeggen.

Toch was er wel voortdurend een onrust als ik de schuur betrad. De schuur waar vier fietsen stonden en het tuinmateriaal her en der verspreid zodat je continue wel ergens tegen aan liep of omgooide. Ik ben een lijstjesman en maak altijd lijstjes met wat er te doen valt in huis, tuin of schuur. Zo doe ik dat ook voor boodschappen, vakanties, theaterbezoeken en alles wat je in een lijstje bij kan houden. Op het huis lijstje stond al tijden de schuur. Ik had vorig jaar al een eerste poging gedaan maar na twee weken lag dat alweer op de grond. Dit jaar heb ik het grondiger en meer overdacht gedaan. Eerst goed nagedacht wat wil ik, daarna op de knutselzolder een plank met klemmen gemaakt.

Op een druilerige maandagmorgen de schuur leeggehaald, al het benodigde gereedschap gepakt en meegenomen zoals de boor, de schroefboor, pluggen en een hamer. En aan de slag gegaan. Kennelijk doordat ik alles zo goed voorbereid had ging ik als een trein en binnen een half uur hing zowel de plank als wat andere klemmen en zie hier de schuur is weer netjes en alles hangt aan de muur en zwerft niet meer over de grond. Een tevreden mens elke keer als ik in de schuur kom.

 

Traditie

 Rondje Oost

Traditie, anders kan ik het niet noemen. Het begint ergens in het voorjaar met de spaaractie van de Dekamarkt voor gratis Artis kaarten. Vooropgesteld ik spaar alles dat de Dekamarkt aanbied maar juist voor deze actie ga ik helemaal. Ik ben geboren en getogen in Amsterdam Oost in de nabijheid van Artis en heb er menig uurtje rondgebracht, toen natuurlijk in een dierentuin vol van allerlei exotische dieren en bij binnenkomst natuurlijk de laan met papagaaien, zo kleurig en vrolijk pratend, dat was al een feest. Nu is het natuurlijk vooral het park, de dieren zijn inmiddels steeds verder teruggebracht en de voortdurende verbouwingen zijn een verbetering voor het welzijn van de nog aanwezige dieren. Het park is echter een oase van rust in een hectische stad en dat is ook wat waard. Natuurlijk is het ook nostalgie, een hang naar vroeger, iets dat ik naarmate ik ouder word steeds vaker ervaar. Hoe ziet dat er dan uit. Ik neem u aan de hand mee op mijn laatste officiële vakantiedag. Ik zet van te voren een route uit al naar gelang ik iets nodig heb uit de stad of niet. Deze keer was ik getriggerd door Daan Rot-Lanay, zij had iets gepost waar ik direct trek van kreeg, ze had brood bij Hartogs gehaald, superlekker brood en sinds 1896 al een begrip in Oost. Ik herinner mij nog dat er altijd rijen voor de bakkerij stonden toen zij nog op de hoek gevestigd waren en dat iedereen geduldig stond te wachten op zijn/haar beurt.

Foto afkomstig uit het geheugen van Oost.

 Op de plek waar zij nu zitten wordt alles met hekken en een looproute aangegeven zoals u op de eerste foto kunt zien.

De route was simpel, aankomen op het Amsterdam-Centraal, dan met de metro naar Amsterdam Amstel en dan een OV fiets om door Oost te rijden via Hartog naar Artis, lunchen bij café Koosje, rondje Dappermarkt, Oostpoort bekijken en dan afsluiten op de Nieuwe Ooster waar ik nogal wat mensen heb heengebracht.

Plan was goed, route ook dus ik was er klaar voor. Het pakte echter niet zo uit. Aangekomen op het Amstel bleken alle voorradige OV fietsen verhuurd te zijn, natuurlijk was ik  vergeten dat  de Parade is in het ML King park staat en dat is erg dicht bij het Amstel dus al die OV fietsen staan weer daar. Ik besloot de metro een halte terug te nemen en vandaar uit te gaan lopen, het was immer ook mooi weer. Dus heerlijk brood gehaald en vandaar langs bekende plekken naar Artis lopen. Eerste gebouw waar de herinneringen liggen is natuurlijk de HVA waar ik bijna twintig jaar lang kind aan huis was. Zij verwelkomden de nieuwe studenten op een leuke manier. 

Ik loop over de brug naar rechts, langs het huis van jarenlang onze huisarts, naar links langs Kriterion, de alternatieve bioscoop waar ik menig film heb gezien en dan langs het verzorgingshuis waar mijn moeder is overleden, langs het koffiehuis waar zij nog wat genoeglijke uurtjes beleefde met de familie en dan Artis. Ach de vakantie is in Amsterdam ook nog niet helemaal afgelopen, het is er namelijk behoorlijk druk  en opvallend papadag, vele papa's zonder moeders maar genoeglijk samen met de kinderen genieten van de dieren. De dieren hadden er geen boodschap aan gezien hun houding.

Na een heerlijk rondje gelopen te hebben, het nieuwe leeuwen onderkomen te hebben bekeken dat pas op 5 oktober officieel geopend wordt was het tijd voor de lunch bij Café Koosje, zoals gewoonlijk weer druk maar gezellig en toch vlot geholpen en genoten van de perfecte lunch Cappuccino, kroketten met brood en een glas melk. Tijd om naar de markt te gaan. De geschiedenis van Ons oost leert dat ik dan eerst langs het hospice loop waar mijn vader is overleden en dan via de niet meer bestaande kazerne waar vroeger altijd de keuringen voor nieuwe leerplichtige soldaten werden gedaan en het dus een komen en gaan van jonge gasten was uit het hele land, over de brug naar het laatste huis waar mijn moeder gewoond heeft en dan de markt . Helaas de markt is niet meer wat het was, de oude bekende kooplui zijn er niet meer, Hennie, Dimitri, Paul en Evelien allemaal weg. Ik heb bijna 45 jaar rondom de markt gewoond op verschillende adressen en heb er dus heel wat stappen liggen, Toch herken ik eigenlijk niets en valt het op dat er weinig diversiteit is. Het predicaat markt van het jaar zullen ze niet meer winnen, terwijl zij ooit respectievelijk 2e en 1e geworden zijn. En dan ben ik het een beetje zat. Ik ben vlakbij het Muiderpoort station en besluit de trein te nemen naar huis, de plek waar ik tien jaar geleden ben neergestreken en waar ik onwijs graag woon. De stad, ik heb haar niet één dag gemist.

LIEF

 METGEZEL

Dit jaar is het precies 10 jaar geleden dat mijn trouwe metgezel in mijn leven kwam. Op een zeer donker moment in mijn leven stapte hij blijmoedig de drempel over, kwam, zag overwon en overspoelde mij met liefde. Ik heb het uiteraard over Alvin, mijn roodharige kater.

Het was een bijzonder moment, ik kwam Nico (oude vriend van de familie) die niet erg ver bij mij vandaan woonde tegen. Het was koud want begin Januari maar we namen toch even de tijd om te kletsen. Hij was, net als ik, een kattenliefhebber en had er meerdere. Ik had er op dat moment geen, mijn kat was pakweg een jaar ervoor overleden en ik was er nog niet aan toe, dacht ik. Nico vertelde over een aanloper een rode kat die hij Alvin had genoemd. Hij vroeg aan mij of ik hem niet wilde want ja 4 katten was wel wat veel. Ik wimpelde het af, ik vond het wel lekker zo. Maar ja, een mens kan snel veranderen. "s avonds had ik het idee dat ik iets zag bewegen richting keuken en eigenlijk had ik dat al een paar dagen, ook had ik wat muizenkeutels gevonden. Ik besloot de gemeente te bellen en om een expert te laten kijken. Deze kon al snel en kwam tot een simpele conclusie. Ach meneer, dit is een plaag, ja gif helpt wel maar dat duurt wel effe, het meest effectief is natuurlijk wel een kat nemen, ben je er zo van af. Ik keek de man aan en dacht gelijk...Nico bellen. Zo gezegd, zo gedaan en nog dezelfde dag verhuisde Alvin van Nico naar mij. Nico vertelde erbij dat hij een tag om had gehad en dat daar een adres op stond, Nico was daar twee keer geweest maar er was niemand thuis of er deed niemand open. 

Alvin bleek de makkelijkste kat die ook ooit had gehad. Nat eten BLEH, ik wil alleen droge brokjes. Muizen, daar maak ik meteen korte metten mee.  Alvin en ik waren ons er niet van bewust dat zijn komst een nieuwe periode in mijn leven inluidde. Een maand of 7 ervoor was mijn moeder overleden en langzaam kwam bij mij het besef dat ik nu ook dichter bij mijn werk kon gaan wonen, nu was ik elke dag 2 uur onderweg vv. Het zoeken naar een huis, op het moment van een diepe recessie en een all time low voor huizenprijzen ging zo voorspoedig dat we al in de herfstvakantie naar ons nieuwe onderkomen in Beverwijk  konden verhuizen. Alvin 2 dagen eerder dan ik. 

Hij was er meteen thuis en toen het kattenluik in de keukendeur werd geplaatst was meneer de blijste kat ooit en meteen de schrik van de buurt. Hij verdedigt de tuin met klauw en tand en dat was te merken ook.

In de corona tijd was het voor katten ook niet makkelijk kennelijk en op een ochtend kwam ik beneden en zag ik dat Alvin niet in zijn hum was,  bij nader onderzoek bleek dat hij een haal over zijn kop had en een wond aan de zijkant van zijn lijf. Tja dan maar een afspraak bij de dierenarts. Dat zorgde nog wel even voor een verrassing. Fysiek was hij in orde, met wat zalf zouden de wonden wel helen. Alleen tja van wie was hij nou. Alvin bleek gechipt en om te beginnen al vijf jaar ouder dan ik dacht. Daarnaast was hij als vermist opgegeven zo'n tien jaar geleden dus de arts moest wel even contact opnemen met de oude eigenaar. Uiteraard was ik met stomheid geslagen en wachtte ons een paar spannende dagen. Helaas kon ik het niet aan meer aan Nico vragen, die was inmiddels overleden. Na het weekend belde de arts met de verlossende mededeling. Er was na drie keer bellen geen contact met de oude eigenaar geweest dus was Alvin nu van mij en werd hij ook overgeschreven in het chip register. U begrijpt, het was feest in huize Remo. Maar ja, nu is er wel soms wel een licht gevoel van onbehagen en angst. Het mannetje wordt wel een beetje oud ineens....

Ik hou u op de hoogte.

Update: Het mannetje werd ineens oud en besloot op zaterdag 7 oktober 2023 dat het wel genoeg was. Hij heeft een mooi plekje in zijn geliefde tuin uitgezocht en is aan een hartstilstand overleden. Hij is gecremeerd en uitgestrooid over zee, de vrijheid tegemoet.

Broers Jussen

 Zomeravond concerten in het Concertgebouw

Op een behoorlijk regenachtige zondag, iets wat je natuurlijk niet van te voren weet net zomin als ik had gekeken of er misschien wel belangrijke sportwedstrijden waren dat weekend. Max, Zandvoort en zo meer. Oké ik geef toe als rechtgeaard F1 liefhebber heb ik natuurlijk voor de buis gezeten en Max door weer en wind zien gloriëren. En ik weet bijna wel zeker dat de 2 pianisten die ik die avond zou bewonderen ook voor de buis zaten, maar dat terzijde.

Max was klaar en ik ook. Op de fiets naar het station en dan de trein naar Amsterdam Centraal. Ja was dat maar zo makkelijk. Al snel bleek dat de trein niet verder ging dan Haarlem en dat daar overgestapt moest worden.  maar ik was niet de enige. Zandvoort liep natuurlijk al leeg en daarmee de treinen dus overvol.

Ik kon nog wel een plaatsje bemachtigen, uiteraard staan, in de tweede trein die vertrok en daarmee was ik toch nog wel op tijd in Amsterdam. Snel een kaassoufflé eten en dan de tram in, Ik ben te lang uit Amsterdam weg (10 jaar) om de juiste tram routes nog te kennen en stap dus in de verkeerde tram. Nou ja verkeerd, ik kwam er juist op tijd achter om nog zo uit te stappen dat ik alleen het museumplein over kon lopen en dan voor het Concertgebouw stond. De tijd was geen vriend en ik moest mij echt haasten om nog op tijd binnen te komen. Dat lukte en toen ik op mijn stoel wilde plaatsnemen was deze bezet. Maar ik had toch echt rij 14 plaats 40, de mevrouw die er zat kijk mij argwanend aan maar besloot toch op haar plaats aan de zijkant te gaan zitten, inderdaad een onmogelijke plek om iets te zien maar je kon het er wel goed horen. Het Radio Filharmonisch orkest nam langzaam plaats en hier en daar werd er nog wat gestemd. De dirigente nam de baton  aan van de eerste violiste en begon. Een zeer extraverte dame met woeste bewegingen genaamd Dalia Stasevska van Fins Oekraïense origine. Zij bracht ons geroutineerd door Felix Mendelssohn zijn Sommernachtstraum heen.

Daarna was de beurt aan de rocksterren van de klassieke muziek, de posterboys van het pianospel zou Philip Freriks kunnen zeggen. Lucas en Arthur Jussen. Zij zagen er adembenemend uit, geheel in het zwart en met een witte colbert. (Een tenue dat misschien wel cruise-waardig is) Ook zij deden Felix eer aan met zijn dubbelconcert in E dat nu precies 200 jaar oud is (1823). Fabelachtig vlogen de vingers over het klavier, de liefde en het plezier spoot er werkelijk af en het duurde veel te kort. Vier maal werden de broers teruggeroepen en vele staande ovaties volgden. en toen was het pauze. Duizelig van het gehoorde, geziene en genoten spel moest ik even bijkomen. De mannen mochten naar huis en wij werden nog even op Dvorák getrakteerd. Mocht u, lieve lezer, ooit in de gelegenheid zijn om een concert te bezoeken waar deze virtuozen spelen niet over nadenken gewoon doen.