1998 Vierdaags Nijmegen deel 5

 

Vrijdag 24 juli de dag van Cuijk Finishdag

 

Het was inderdaad minder vermoeiend geweest dan ik had gedacht de vorige dag.

Ik was dan ook veel te hyper en kon niet slapen. Na het eten zat ik nog heerlijk met de gastvrouw en J onze vrolijke Surinaamse wandelaar, oud collega van mijn vader in de tuin te praten en koffie te drinken. Uiteindelijk ging ik pas om 11 uur naar bed. Maar goed de wekker ging wel weer om half vier en het is de laatste dag dus dat wil je ook niet missen.

Vanaf het moment dat wij gevijven op de wedren aankwamen begon het feest der finishdag.

Overal op de route, ook al om 5.00 ’s morgens was het feest, werd er geklapt, gejoeld, handen geschud, op de schouders geslagen en vooral veel gezongen.

Je wordt meteen opgenomen in het feestgedruis en raakt dan ook je metgezellen kwijt, iedereen loopt uiteindelijk in het tempo dat hem of haar het beste ligt. Mijn maatje en ik vervielen in het ons meest gewenste tempo en het grote genieten kon beginnen.

In het begin lijkt het een beetje op slaapwandelen wat ik aan het doen ben maar als ik goed om mij heen kijk lijk ik nog het meest fitte van allemaal, de vermoeidheid is van de meeste mensen hun gezicht af te scheppen. Ik word gelukkig bij deze eerste stappen begeleid door twee studenten die om het hardst riepen dat dit de makkelijkste dag was, dat ik het zeker ging halen, kom in die stap. Zij liepen zeker een kilometer met ons mee en ik moet toegeven, moe, slaperig en met de slappe lach kom je niet zo makkelijk in je wandelritme.

Die lach blijft de hele dag op mijn gezicht, er is zoveel te zien en te beleven op deze dag, je weet niet waar je kijken moet. Iedereen is vrolijk in het peloton, zingt en danst zelfs. Onze Noorse soldaten vrienden stelen de show door tikkertje te spelen met elkaar en andere soldaten. Elkaar en ons zeiknat spuiten met geleende waterpistolen van de kinderen aan de kant, die ook luidkeels mee rennen. Als mijn telefoon gaat en mijn moeder aan de lijn is pakken ze het toestel en beginnen spontaan voor haar te zingen, in het Noors natuurlijk. Het is een gezellige boel en zo komt ook het einddoel steeds dichterbij.

Toch gaat het ook nog even mis. De dagen vooraf loop je allemaal een eigen route en heb je er geen besef van dat er ook 30 en 40 km lopers zijn. Op deze laatste dag komen al die routes bij elkaar en ook door elkaar. Je hebt een digitale stempelkaart die gescand wordt bij een aantal controleposten. Je weet niet precies van te voren waar die controleurs staan want anders zou je misschien stukken afsteken en dat zou natuurlijk niet eerlijk zijn.

Zo’n laatste dag is heel leuk, je lacht en hebt plezier maar je bent ook moe en minder oplettend en snel afgeleid door alles wat er om je heen gebeurt. Na zo’n controlepost missen we een afslag naar een lus voor de 50 kilometer en lopen vrolijk babbelend door. Gelukkig is er een controleuse die dat ziet en die waarschuwt via haar porto een collega van haar, die ongeveer een kilometer verderop staat. Zij pikt ons op en brengt ons weer op de juiste weg, deze dag zullen wij dus 52 kilometer afleggen.

Vanaf Cuijk wordt je werkelijk op handen gedragen, ga je door het dorp, over de pontonbrug die nu al voor de 64^ste keer over het water van de Maas gelegd is door het 105^de Geniebataljon van Defensie.

Dan door naar Molenhoek en Malden en dan door Heumensoord, de verblijfplaats van de militairen tijdens de vierdaagse.

Toch is het onwezenlijk. In Malden is de laatste controlepost en wordt je door de controleur en iedereen daarom heen gefeliciteerd. Je hebt het gedaan, je bent één van de miljoen wandelaars ooit gestart in de vierdaagse van Nijmegen en één van de ongeveer 800.000 kruisdragers in de wereld. Maar je moet nog wel 8.1 kilometer lopen om je kruisje op te halen. En je diploma want ook dat krijg je na het volbrengen van deze meerdaagse wandeltocht. 

Helaas zijn er toch ook vandaag, met het einde in zicht, nog 349 uitvallers

Werkelijk uitzinnig van vreugde wordt je ingehaald via de Via Gladiola, normaal de St Annastraat, waar ook nog een filiaal is van ons moederbedrijf en nadat ik mij bekend had gemaakt als één van hun Amsterdamse collega’s werd ik ook daar gefêteerd en toegejuicht. 

Het hoogtepunt was natuurlijk ook de agent op het kruispunt die alle lopers de juiste kant op wijst en dat doet met veel gebaar en fluitsignalen.

Nijmegen is een stad om van te houden en ik heb het heel diep in mijn hart gesloten. De vierdaagse zal voor altijd in mijn hart zitten, ik heb een fantastische vakantieweek gehad waarin ik wat gewandeld heb en vooral heel veel plezier heb gehad en heel veel heb gelachen.

Ik moet een enorm compliment maken aan mijn collega’s van de crediteurenafdeling die, zonder dat zij dat misschien zelf beseffen, mij door heel wat moeilijke uurtjes hebben geholpen. Ik kijk al uit naar volgend jaar en als ik dan niet meer bij Aon werk, mijn contract loopt immers in oktober af, dan zal ik nog vaak aan ze denken en aan het glorieuze jaar 1998 toen ik voor het eerst de vierdaagse van Nijmegen liep.

 

PS: Ik ben geen gram afgevallen door alle goede gaven onderweg, dus dat is ook niet de oplossing voor het afvalprobleem, maar ik ben zo fit als een hoentje dat dan weer wel.

 

Terugkijkend op dit verhaal en het jaar 1998 kan ik er nog dit aan toevoegen. Mijn contract werd, door omstandigheden ( aanname stop) niet verlengd, terwijl iedereen dat wel graag wilde. Aon heeft mij toen geïntroduceerd bij een headhunters bureau genaamd Vitae die voor mij een fantastische baan bij de administratie van de Jellinek klinieken hebben gevonden. Ook Aon en zijn medewerkers hebben een warm plekje in mijn hart.