Donderdag 23 juli De dag van Groesbeek, de dag van de zeven
heuvelen
De dag waar ik naar uitgekeken heb en die mij ook angst
inboezemt, de dag der zeven heuvelen.
Ook nu staan wij weer rond half vier op, preparen ons en
gaan weer gezellig met elkaar naar de start op de wedren. De weersvoorspelling
is zo goed dat wij besloten hebben zo licht mogelijk te reizen en vooral geen
ballast mee te nemen want alles moet natuurlijk die heuvels op.
Het is rustig in het peloton, er kabbelt een zacht
geroezemoes door de prachtige natuur rondom Nijmegen, men houdt zich vooral
bezig met wat er komen gaat. Omdat het
prima weer is gaat het ook allemaal voorspoedig en dan blijkt ook eigenlijk wel
dat venijn in de staart zit. Om acht uur even het dagelijkse telefoongesprek
met collega S. Zij vroeg natuurlijk ook of we de avond en nacht goed
doorgekomen waren en of het nog leuk was. Ja zei ik nu nog wel.
Na ongeveer 35 kilometer doemen dan de eerste heuvelen op,
het is rond 11.00 ’s morgens.
Na de eerste bult, een echte heuvel is het niet, begint het
zachtjes te regenen. Tja niet echt op gerekend natuurlijk. We besluiten pauze
te houden en een soepje te gaan eten. In een overdekte tent is het goed toeven, het
zout in de soep geeft je weer een opkikker en we gaan weer verder.
De bui is overgewaaid en wij voegen ons weer in de rijen der
lopenden en strompelaars, je ziet get nu echt snel minder worden. Bij ons is
dat niet het geval, ik voel me prima en heb totaal geen blaren. Dat is in de
trainingsperiode echt wel eens anders geweest, vaak had ik dan echt last van
blaren.
Ik heb een risico genomen door twee weken voor de start nog
nieuwe schoenen aan te laten meten omdat de andere wandelschoenen totaal
versleten waren. Door omstandigheden niet meer de kans te hebben gehad om deze
schoenen tijdens een behoorlijke wandeling in te lopen en dus blanco ben
gestart. Ook heb ik er speciale wandelsokken met een aanduiding voor links en
rechts erop bijgekocht. Ik heb er geen spijt van want na 135 kilometer nog geen
spoor van blaren en ik loop als een kievit.
We lopen in een rap tempo mee en achter Noorse soldaten aan,
brullen luidkeels mee met Captain Jack in het Engels en één of ander Noors
strijdlied waar we de woorden natuurlijk niet van kennen dus maar wat op de
melodie mee galmen wat dan weer menig lachsalvo van deze brave jongens
oplevert. Zij brengen ons echter wel vliegensvlug over deze, uiteindelijk,
negen heuvels over. Beste college B, ik heb ze voor je geteld omdat jij dat
vorig jaar niet meer kon opbrengen.
Mij viel het eigenlijk wat tegen, ik ben daar eerlijk in. Ik
had er enorm tegen opgezien, had er een voorstelling van in mijn hoofd gemaakt.
Ik sta op de top van de eerste heuvel en zie de ander schier onbedwingbare
heuvels voor me liggen… Maar nee hoor,
toen wij de vijfde heuvel over waren vroeg ik aan mijn wandelmaatje, het was
immers zijn tweede keer, wanneer beginnen de heuvels nou, is er een bordje waar
het op staat. Een markering met nu begint uw zeven heuvelen avontuur. Maar
niets van dat al. Hij moest er erg om lachen en zei dat we er al bijna waren.
Dat bleek ook zo.
Niets van het voorgestelde visioen gezien, razendsnel die
heuvels over en voor half drie waren we al binnen. Op het moment dat we de
finish overgingen belde M en zij kon het live meemaken, de stap over de finish.
Al met al een geslaagde dag, lichtelijk teleurgesteld maar
wel 150 kilometer in de benen. Tamelijk fit en na de geslaagde massage helemaal
klaar voor de laatste etappe.
Na de derde dag bleken er 1045 lopers de finish niet meer
gered te hebben en op de zeven heuvelen hun Waterloo te hebben gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten