Nine eleven

Dinsdag 11 september 2001 

Er zijn van die momenten in je leven dat je precies weet waar je was en wat je deed, Dat kunnen leuke of minder leuke momenten zijn. Vandaag wil ik met u delen mijn herinnering aan 

11 september 2001

Weken waren mijn collega E en ikzelf er al mee bezig, het afdelingsuitje van de administratieve afdelingen van Mentrum, het centrum voor ernstig psychiatrische klachten gepaard gaande met een verslaving. Ik was daar nog niet zo lang werkzaam maar mijn reputatie was mij vooruit gesneld dus het moest een goed uitje worden. Op dat moment werkte wij nog op het oude hoofdkantoor vlakbij station Rai. Door de hele stad heen hadden wij kleine kantoren, behandelplekken en ziekenhuizen. Wij hadden bedacht dat wij op de administratie en de loonadministratie veel collega's zien voor bij komen op veel verschillende werkplekken maar dat we geen idee hadden waar dat was, hoe dat eruit zag, welke omgeving en dat, omdat Mentrum steeds aan het uitbreiden was, er ook veel nieuwe collega's waren op de administratieve afdelingen die geen idee hadden voor en met wie ze aan het werk hadden.

Het plan was dus simpel, we gingen naar station Rai, daar huurden we fietsen en we zetten een route uit langs alle filialen in de stad, werden daar ontvangen en rondgeleid, voorgesteld en we zouden dan eindigen met een diner in ons nieuwe kantoor in Amsterdam Noord.

Maar de vraag was, gingen we dat allemaal wel redden en hadden de collega's wel tijd om ons te ontvangen. Hoe was het tijdpad, welke marge hadden we. Vragen te over...maar antwoorden?. Na veel overleg besloten we dat we maar één ding konden doen. We gaan de route doen, laten ons ontvangen en schrijven nauwkeurig de tijden op en besluiten daarna of het haalbaar is. Zo gezegd zo gedaan.

E en ik togen op een dinsdag naar station Rai, huurde een fiets en gingen op pad. we fietsten door de stad heen, het was prachtig weer en hadden veel plezier. We noteerden de tijden en de route, keken ook naar korte weggetjes, kunnen we nog ergens tijd winnen. Rond kwart voor die stonden we voor de deur van de grote kliniek op de eerste Constantijn Huygensstraat. We gingen naar binnen en melden ons bij de portier. In een oogwenk zag ik dat de tv aanstond en ik registreerde een brandend flatgebouw. Ik weet nog dat ik dacht deze portier heeft het kennelijk niet zo druk dat hij naar een actiefilm van Arnold Swarzenegger kan kijken. 

Wij werden ontvangen, maakte kennis met de rondleider en vertrokken na ongeveer weer een kwartier weer naar de volgende plek. Daar aangekomen kreeg E een telefoontje van haar man. Zijn vader was met spoed opgenomen in het ziekenhuis en zij moesten daar direct naar toe. Wij besloten door te fietsen naar het centraal station, dat niet erg ver van de plek was waar wij waren. Zij zou aan de achterkant worden opgepikt door haar man en ik zou met de metro de beide fietsen terugbellen naar station Rai. Zo gezegd zo gedaan. Dat liep allemaal voorspoedig en voor ik het wist stond ik in de metro met twee fietsen en eigenlijk nog steeds onwetend wat er in de wereld gebeurd was. Je moet je realiseren dat we in die tijd mobiele telefoons hadden maar geen smartphones, je kon bellen en gebeld worden maar dat was het wel. In de metro merkte ik eigenlijk direct dat er wat aan de hand was, mensen fluisterden met elkaar, er was veel communicatie onderling en langzamerhand begon ik te begrijpen dat wat ik geregistreerd had op de tv geen fil maar werkelijkheid was geweest, er was een vliegtuig de Twin Towers in New York binnen gevlogen. Nadat ik de fietsen had ingeleverd en naar huis ben gegaan verkreeg ik stukje bij beetje meer informatie en we hebben 's avonds en een groot deel van de nacht met Broer en vriend F voor de tv gezeten en de gebeurtenissen met ongeloof gevolgd.

De fietstocht is er gekomen en daar heb ik een blijvende herinnering aan.

We hebben hem de Barre Boele tocht genoemd en zie hier de poedelprijs.