Tandarts

 Schooltandarts: trauma voor het leven.

Laatst moest ik naar de tandarts voor controle en gebitsreiniging door de mondhygiëniste. Dat gebeurt tegenwoordig in Alkmaar bij een hele mooie commerciële instelling met de aardigste tandartsen en ondersteunend personeel dat je maar kan bedenken. Speciaal door mij uitgezocht omdat zij werken met lachgas, een roesje waardoor je even weg bent, maar toch alles meemaakt en dus ook kan meewerken.

Dat roesje is voor mij heel belangrijk want ik heb namelijk een trauma, zeer waarschijnlijk opgelopen tijdens de lagere school, ik ben panisch voor de tandarts.

Vroeger kwam de tandarts nog voor de school, in een bus.

Tandartsbus anno 1970

Er was natuurlijk ook sprake van voorlichting maar die was uiteraard gebaseerd op angst voor bederf dus werd er verhaald over de wolf in je gebit en zo verder.

Wanneer je uit een gezin komt waar beide ouders ook niet heel graag naar de tandarts gaan, ik kan mij herinneren dat mijn vader naar de tandarts ging omdat hij erg veel kiespijn had maar du moment dat hij de straat inliep waar de tandarts bedrijf hield de kiespijn stopte en hij dus maar weer naar huis ging, helpt dat ook niet erg mee. Ook kan ik mij nog heel goed herinneren dat zus J naar een kaakchirurg moest en ik mee moest om haar tot steun te zijn, ik was echter degene die onderuit ging na het zien van de kaakchirurg in een bebloede jas toen hij haar kwam halen. Gelukkig rookte ik toen nog. Ik kan mij ook nog wel de onorthodoxe methoden herinneren om kiespijn tegen te gaan. Watje gedrenkt in alcohol, kruidnagel in het gaatje in je kies.

Ik heb talloze therapieën gevolgd om de angst te bezweren, maar niets hielp. Totdat ik tijdens één van die therapieën tegen het lachgas aanliep. Daarmee lukte het wonderwel. Ik ging niet lachend naar de tandarts maar zij hebben mijn gehele gebit kunnen reviseren. toch was het daarna niet verholpen want ik moest weer naar een reguliere tandarts.

Uiteindelijk ben ik, mede door mijn verhuizing naar Beverwijk bij Tandarts B in Alkmaar  terechtgekomen van TCN, iemand die mij op mijn gemak stelt, mij mijn shot lachgas geeft als dat nodig is maar toch ook al zover met mij is dat hij controles zonder lachgas kan uitvoeren.

Toch is het nog altijd niet makkelijk om naar de tandarts te gaan. En eerder deze vakantie had ik een bijzondere ervaring. Half augustus moest ik voor controle en gebitsreiniging komen.  Ik was al een tijdje niet geweest, dat had te maken met hun ongelooflijk drukke agenda en die van mij die net niet in elkaar paste.

Ik was op tijd, iets te vroeg en zat te wachten. Ik merkte dat ik toch veel zenuwachtiger was dan anders en zat niet echt op mijn gemak. Ik hoorde uit de verte een bekende stem of dacht ik dat nou? Uit de krochten van het gebouw komt een figuurtje aanlopen achter een rollator met half achter haar nog een persoon. Verbaal geweldig praatten zij met elkaar met een glimlach en een halve traan. Beiden gaan aan de tafel zitten en dochterlief gaat voor moeder allerlei papieren invullen. Het voor mij zo bekende tafereel dat ik zelf regelmatig heb moeten doen tijdens de talloze doktersbezoeken samen met mijn sinds 2012 overleden moeder. Schalks keek de oude mevrouw, die ook werkelijk op mijn moeder leek, naar mij en zij knipoogde en ging daarna weer verder met het gesprek. Ik voelde de rust in mijzelf terugkeren en bekeek het tafereel met een fijn gevoel en een lichte glimlach. Bij het vertrek wenste de mevrouw mij een prettige dag toe. Direct daarna werd ik opgeroepen door de mondhygiëniste.  Alles was in orde en ook de tandarts toonde zich een tevreden man. Wellicht is er toch meer tussen hemel en aarde dan je op het eerste gezicht zou zeggen.