Schaatsen

 Schaatsen Europese kampioenschappen per afstand

Jenning de Boo - Kampioen 500 meter

Afgelopen weekend was het Europese kampioenschap schaatsen per afstand.

Ik kreeg de liefde voor het hardrijden op de schaats met de paplepel ingegoten. Niet alleen was de beroemde ijsbaan De Jaap Edenbaan vlak bij ons in de buurt, ook mijn oudste broer was een echte schaats-fan. Zelf kan ik schaatsen, heb het op de Jaap Eden geleerd en ook, toen er nog echte winters waren, op het ijs van het water in het Oosterpark. Maar dat is dus al wat jaren geleden en ik zou nu niet zomaar het ijs op gaan als dat er al was.

Een van de tradities uit mijn jeugd was het bezoeken van Oma in Utrecht en dat gebeurde heel regelmatig, meestal wel elke veertien dagen en altijd op zondag. In die tijd werkte mijn vader, als enig onderhouder van een gezin met vijf kinderen, ook nog op zaterdagmorgen. Mijn ouders hadden die extra inkomsten ook wel echt nodig, zeker nadat mijn moeder, na de geboorte van haar vierde kind, er niet meer bij kon werken. Zij was altijd verkoopster in een bakkerszaak of patisserie geweest. Op deze zondag in januari waren wij ook naar Oma geweest, het was net na mijn verjaardag dus ik stribbelde deze keer wat minder tegen, wetende dat er een cadeautje moest liggen. Toen wij terug keerde in ons huis in Amsterdam, had daar een kleine meubelverplaatsing plaats gehad en zat mijn oudste broer op de bank, die hij recht tegenover de tv had gezet, met een schaatsmuts op, een spandoek met Heya Ard en Keessie  en schaatsen aan. Op zijn schoot had hij het tijden invulformulier uit de Telegraaf(krant) en een pen in zijn handen. Bij elk rondje noteerde hij de tijd en moedigde hij aan. Het was geen gezicht en we hebben enorm gelachen. Ard Schenk won overigens bij de mannen.

Ard Schenk en Kees Verkerk

In die tijd werd, wat nu de klassieke vierkamp wordt genoemd, alleen op zaterdag de 500 en de 5000 meter gereden en op zondag de 1500 en de 10000 meter. Natuurlijk alleen op buitenijs en dat betekende ook dat het laat eindigde en dan altijd met fakkels en een rit in een slee. Ook werden de wedstrijden van de mannen en de vrouwen niet tijdens dezelfde dagen gereden. de vrouwen schaatsten het weekend na de mannen en kregen veel minder aandacht.

Ik was net 11 geworden maar heb deze gebeurtenis opgeslagen als een goede herinnering en ben het schaatsen gaan en blijven volgen. Er is veel veranderd in die 53 jaar die er tussen zit. Veel meer kampioenschappen, er wordt veel harder geschaatst en er wordt natuurlijk veel meer op afstanden geoefend.

De tijden van Eric Heiden zullen nooit meer terugkeren. Hij werd wereldkampioen in 1977,1978 en 1979. 1979 was bijzonder omdat hij daar voor het eerst alle 4 de afstanden wist te winnen en in aanloop naar de Olympische winterspelen in Lake Placid iedereen dus gewaarschuwd was. Dat hielp niet hij kwam zag en overwon op 5 afstanden, nog nooit vertoond. Dat was zijn eigenlijke doel, de lol was er wel een beetje af en zo kon het gebeuren dat hij na de spelen als wereldkampioen onttroond werd door onze eigen Hilbert van der Duim in 1980.

Eric Heiden in 1979

Nu zijn we dus in een tijd aangekomen dat dat niet meer kan, zelfs Nederlands grootste schaatssters Sven Kramer en Ireen Wust hebben dit kunststukje niet kunnen herhalen. Wel blijft Nederland natuurlijk een grote schaatsnatie en hebben wij na Ard en Keessie vele kampioenen gekregen in zowel mannen als vrouwen schaatsen en zelfs in de discipline sprint, waar we nooit heel goed in waren hebben we nu vele kampioenen gekend.

Met Jenning de Boo een pas negentien jarig talent, winnaar op de 500 meter en tweede op de 100 meter lijkt het erop dat er alweer een nieuw talent is geboren. Ik heb in ieder geval dit weekend enorm van hem genoten.