Verslag Londen dag 3

 Verslag Londen dag 3: Lichte regen

Donderdagmorgen vroeg, het is wel warm maar het regent ook licht zie ik vanuit mijn hotelkamer.

Ik ben gewoon vroeg wakker, al hoeft dat niet, want ik word pas om 11.00 bij de Westminster Abbey verwacht.  Waarden zijn nog steeds prima.

Ik ga dus weer lekker ontbijten en kies voor scrambled eggs met bacon. voor de broodnodige variatie zullen we maar zeggen.

Ik kan na het ontbijt lekker rommelen in mijn hotelkamer, alvast een beetje inpakken. Want morgen vertrekken we al weer.

Beetje nieuws gekeken en vooral naar het weer, het blijft wel regenen dus besluit ik om mijn regenjas maar mee te nemen.

Uiteindelijk vertrek ik en als ik uit de metro kom op station Westminster wacht mij een grote verrassing.

Waar ik dit verwacht te zien

Big Ben in de steigers (2017 -2024)  zie ik dit 

Big Ben zonder steigers, ik moet even naar adem happen, wat een prachtige toren is het toch, zeker zo vrij zonder steigers.

Het is maar een klein stukje lopen naar de Abbey en ondanks dat het licht regent is het toch even fijn om op deze plek te zijn. Het voelt vertrouwd.

Ik loop nadenkend vergelijkingen te maken. Londen voelt aan als een ouwe trouwe vriend die je af en toe uit het oog kan verliezen maar die je altijd met open armen weer zal ontvangen, ik kom al sinds 1978 bijna jaarlijks in Londen en ben er zo ongelooflijk thuis en graag. 

Parijs beschouw ik als een wispelturige vrouw waarvan je nooit weet hoe haar humeur is en of ze zin heeft je te ontvangen. 

Berlijn is een beetje een rebel die vaak mooie dingen met je wil delen maar soms ook wat nukkig en bokkig overkomt. 

Amsterdam voelt als een verbroken relatie, ontzettend veel van gehouden maar na het verbreken drijft ze langzaam van je weg.

Als ik de Abbey langzaam dichterbij zie komen zie ik ook dat het heel druk voor het hek is, ik heb kaartjes en kan dus doorlopen. Ook binnen is het al behoorlijk druk maar men weet heel goed hoe daar mee om te gaan. Je wordt naar een desk geleid, daar krijg je een afluisterapparaat en koptelefoon en je tour begint. Zo loop je dus binnen de door hun vastgestelde tijd van een half uur door de Abbey heen. Gelukkig kan je dat ook zelf bepalen. Je loopt over allerlei graven heen, dat realiseer je je niet altijd maar zie je wel. Er is natuurlijk één graf wel afgeschermd en dat heeft een prominente plek. We hebben het niet over een Koningin, Koning of Prins maar over de onbekende soldaat uit de eerste wereldoorlog die symbool is geworden voor alle gevallenen.

Mooi met alle poppy's eromheen, het symbool voor en van de eerste wereldoorlog.

De bouw van de abdij is natuurlijk ook prachtig en af en toe kijk je naar boven en zie je de prachtigste gewelven.

Maar ik kwam natuurlijk maar voor één graf en iedereen die mij kent weet welk graf dat is.

Dichter bij Charles kan je niet komen, hij ligt in de zogenaamde Dichters hoek, waar veel van zijn beroemde collega's ook liggen zoals bijvoorbeeld William Shakespeare, Rudyard Kipling, de Bronté zusjes, Byron, Shelly en Austin om er maar een paar te noemen. ook dit is een fijne plek en ondanks dat het er heel druk is heeft men veel stoelen neergezet zodat je toch even rustig kan zitten om je heen kan kijken en kan bezinnen. Het is ook metten het eind van de tour overigens.

Ik had ook een kaart voor een nieuw gedeelte, dat vlak voor haar overlijden door koning Elizabeth, samen met Charles, was geopend.  Het heet  The Queen's Diamond Jubilee Galleries en het is eigenlijk een nieuw museum hoog bovenin de Abbey. Er liggen een kleine 300 voorwerpen uit de persoonlijke nalatenschap van de heersers over het Verenigd koninkrijk. Je gaat met de lift naar boven en komt inderdaad boven in de Abdij waar een prachtig licht schijnt en een mooi uitzicht naar buiten maar ook naar beneden waar het krioelt van de lopende mensen.

Het eerste stuk waar ik tegenaan liep (nee niet letterlijk) was een beeldengroep met een voor mij heel bekende persoon ertussen 

Namelijk Dietrich Bonhoeffer, naamgever van één van onze scholen. Ik fotografeerde hem vrolijk en werd meteen op mijn vingers getikt. Hier mocht ik geen foto's nemen. U ziet ik heb deze niet gewist.

Uiteindelijk was ik er wel klaar mee en ben verder door Londen gaan wandelen, de lichte regen een verademing voelend, het was immers iets minder warm.

Doel was Fopp, de enige cd en platenzaak van enige importantie die nog over is in Londen. Voordat ik er kwam was het ook lunch time en besloot ik mij zelf maar eens te trakteren op een .... tja wij kennen hier de crompouce maar in Londen kunnen ze er ook wat van. Een nieuwe zaak genoemd de Donutelier

En wat ziet dat er mooi uit, de lekkerste donuts in ongekende creaties. Met een goede kop cappuchino erbij zonder de chocola.

I'll tell you a little story, if your coffee is bad, put chocolate on it. Noone will notice. 

Volgens de eigenaar was dat de oorsprong van cappuchino met cacao erop en ik denk zomaar dat hij gelijk heeft.

Na de lunch door naar Fopp lekker nog wat oude meuk gescoort (jaren 70) en de laatste Rod Stewart. Nog even doorgelopen naar de Primark, leuke zomerkleding, niets voor mij.

Naar het hotel om even te rusten en nu eens de tijd te nemen om een behoorlijke avondmaaltijd te nuttigen, dat was er wel bij ingeschoten de laatste dagen.

Vanavond was mijn laatste show, Kiss me Kate en daar had ik mij ook nogal op verheugd.

Het theater was niet heel ver van het hotel af, twee haltes met de metro, dus kon ik wel tijd voor diner maken. Het werd een pub tegenover de metro waar ik spareribs met friet kon eten en een alcoholvrij biertje. Dat was lekkeren vol goede moed naar het theater.

Ik kende het theater al van een eerder bezoek en wist dat het groot was. Nu pas zag ik dat de bouw een beetje leek op onze eigen concertgebouw. En regelmatige bezoekers weten dat je daar niet op de eerste 15 rijen moet zitten om op het podium te kunnen kijken, je kijkt tegen het podium aan.

Ik zat op de 4e rij en snapte ook dat de kaartjes goedkoper waren.

Ik keek tegen het podium aan. Maar het mocht de pret niet drukken, het was een geweldige voorstelling met heel veel vaart en vol met Engelse humor. De hoofdrollen waren fantastisch en ook hier werd weer publieksparticipatie verwacht. Op momenten werd de zaal opgezweept om mee te zingen

Vooral het nummer Brush of your Shakespeare blijkt een publiekshit te zijn.

Het is vooral een klassieke musical, geschreven door Cole Porter die wilde bewijzen dat hij, in de traditie van Oklahoma, ook een grote musical kon schrijven en dat je liedjes ko maken die echt op de tekst aansloten. Première was in 1948 en in 1949 won hij daarmee de allereerste Tony award for Best Musical. Ook nu nog staat deze musical als een huis, niet gedateerd en daarmee bewijst hij wel echt zijn uitzonderlijke klasse.

Ik heb er echt van genoten al werd ik tijdens de voorstelling me wel gewaar van twee dingen, de airco maakte het er wel koud en ik werd wat snufferig.

Na de voorstelling snel naar het hotel teug, ook deze musical duurde alweer langer dan verwacht. Hoe doen ze dat toch in Nederland waar ze drie kwartier later beginnen maar toch ook om deze tijd stoppen.

Het was weer droog maar wel frisser. Morgen bijtijds op, ik moet immers om 10.00 uur al op het station zijn.