verslag Londen

Londen juli 2024, een musical tour.

Weet u het nog, eerder dit jaar heb ik een trip naar Londen verschoven naar de eerste week van mijn vakantie in de hoop dat er dan meer en leuker aanbod aan musicals dan op dat moment.

Dit is het verslag van die reis. ik reis per trein, dat is mij, tot nog toe, prima bevallen.

De heenreis verliep niet zonder incidenten, trein één had meer dan een uur vertraging vanwege een medisch ongeval, een hartaanval in een van de andere wagons. Ik had eerst meer dan genoeg overstaptijd maar moest mij nu ineens haasten. 

Trein 2 vertrok op tijd uit Brussel maar stopte in een voorstad van Londen om daar helemaal onder zocht te worden. Op een tresspasser. Iemand zou zich onder de trein hebben vastgehouden, je moet het maar durven en zo desperate  zijn. 

 Op St Pancras internationaal weet ik nu mijn weg wel, dus even de Oysterkaart opladen en dan naar het hotel. 

Het hotel was nog geen 5 minuten .lopen dat viel mee, ik was al veel prachtige hotels gepasseerd maar heb het toch weer voor elkaar een gribus. 

Je moet aanbellen, mijn kamer zit op de 4e geen noemenswaardige lift. Geen ijskast, geen airco. En toevallig, ondanks de regen is het heel warm in de stad. Buurt verder verkennen, Op het station gepind. Doorgelopen naar het andere aanpalende station want daar zit het beroemde perron 9 3/4 van Harry Potter.

Onderweg Patrick Laureij tegengekomen. Ik kon het niet laten, en herken ook eigenlijk nooit mensen, Maar ik sprak hem aan en gaf hem een hand Hij zei op zijn Rotterdams Ja Man, wat ik al heel vaak in zijn shows heb gehoord, Echt leuk.

 Bij het perron was het heel druk maar ik heb foto's genomen en bij Cafe Nero koffie to go gehaald. Heel lekker, de hele dag nog niet gehad.

Nog wat boodschappen water en flakes gehaald in de buurt en dan even rusten, ondanks de reis  en zitten brak het om zes uur opstaan wel op. Ik moest bijtijds weer op weg want het theater waar ik vanavond heen ga is nogal een eind weg, volgens google maps op zijn minst drie kwartier reizen 

 Dat was dus niet zo, Ruim een uur voor aanvang stond ik al voor de deur van een experimenteel theater in een buurt die niet hoog op de stadsvernieuwing staat. Nou had ik daar een beetje rekening mee gehouden dus even een hapje doen.

 Maar waar is de grote gele M als je hem nodig hebt, nergens  te vinden en ook niet iets dat erop leek. Wel was het leuk om in de Elephant and castle rond te lopen waar veel gebouwd en vernieuwd werd. Ik heb hier ooit in een hotel geslapen.

Ik ben uiteraard geen voorstander van junk food, zeker niet met mijn diabetes maar soms kan je niet anders. de theaters in Londen beginnen nu eenmaal allemaal om 19.30 uur en vaak met de reis naar het theater toe heb je geen tijd om een uitgebreide maaltijd te nuttigen. De shows zijn wel zo rond 21.30 klaardan kun je nog een supper nemen. Elk land heeft zo zijn tradities.

In het theater wel een goede bak koffie maar buiten wat chips niks te eten. 

Ik ging kijken naar Dorian, the musical. Ik wist er niets van, kende het verhaal van Oscar Wilde uiteraard wel .The picture of Dorian Grey. De mooie Dorian die zijn ziel aan de duivel verkoopt om altijd mooi te blijven , ook niet zichtbaar verouderd alleen op dat prachtige schilderij dat meer en meer een gruwelijk beeld schets van de man die hij zou worden als hij het pact niet gesloten had.

 Deze show begon ook 19.30 en had een pauze om 20.45 en speelde daarna nog een uur door. Het was wel erg mooi.

 Het was tevens een première voor de hoofdrol, dus het kleine zaaltje was gevuld met familie en vrienden. In het begin ook duidelijk zenuwachtig en een valse noot maar daarna werd het steeds beter. De songs waren mooi en krachtig en ik heb toch iets bijzonders gezien. De setting was nu duidelijk in het hier en nu gebracht en deze Dorian was een singer songwriter die via de socials erg bekend geworden was. Hij bleef mysterieus voor zijn fans en liet fotoshoots maken waarop zijn schoonheid te zien was. De duivel was in dit geval een producer die graag met hem gezien werd en hem een wereld van drugs en seks intrekt.

deze Dorian is ook niet vies van een moord of twee voordat hij ten onder gaat.

Ik heb er van genoten ook omdat het nogal uit mijn comfortzone was. Het publiek was, begrijpelijk, erg enthousiast. Ik was met name gefascineerd over de setting van de weinige decorstukken, het publiek zat namelijk op de vloer heel dichtbij en de spelers moesten soms over je voeten heen stappen, zo dichtbij voelde ook ongemakkelijk maar droeg ook bij aan het intensieve gevoel. Soms praten de spelers met je en trokken je het spel in. Echt bijzonder.

De show was pas om 22.15 afgelopen, later dan ik gewend was. Terug naar het hotel dan maar. Tijdens mijn eerdere verkenning die middag had ik gezien dat er een Burger King vlak bij het station zat. dan toch maar een burgertje.

Omdat ik daar nooit kom had ik geen idee hoe dit werkte op zo'n menu bord. Ik zocht naar kleine burgers maar vond ze niet. Nou ja dan toch maar een grote. Oh, ik kan wel een kleine bijbestellen zie ik, ook maar wat frietjes dan. Door mijn nieuwe medicijnen eet ik slecht en in kleine beetjes. U snapt al, dit was veel te veel, eigenlijk had ik na de kleine burger al genoeg. Toch ook de grote voor de helft opgegeten en wat frietjes, al snel een heel vol gevoel. Dan weet ik ook nu stoppen.

Terug in het hotel op mijn gemak de dag laten bezinken en nog even opgezocht welke route ik morgen moet nemen.

Daarna bij het station toch nog even snel een hamburger gegeten wel laat maar toch.