1998 Vierdaagse Nijmegen deel 3

 

Woensdag 22 juli 1998 De dag van Wijchen en roze woensdag

 

Volgens velen is de woensdag de zwaarste dag van de vierdaagse, ik sluit mij daar volledig bij aan.

Ook vandaag staan wij om half vier naast ons bed en gaan, gezamenlijk , met een auto naar de start om daar om ongeveer 4.45 te starten. Waarom zo vroeg op dan? Je hebt toch wel wat voorbereiding nodig. Douchen, je voeten behandelen met poeder, je loopsokken goed en stevig aantrekken, je edele delen behandelen(daar kom ik zo op terug). We zijn op tijd om te starten en wederom tien uur te wandelen. Tien uur wandelen betekent dat je ongeveer vijf kilometer per uur loopt, als geoefend wandelaar is dat iets meer zeg zes. Uiteraard stop je onderweg om even iets te drinken en te rusten, de vele dorpen waar je door heen komt zorgen voor verstrooiing en voldoende plaatsen om iets te drinken en te eten. Doordat je regelmatig met grote groepen meeloopt en zingt gaat je tempo weer omhoog. Als je dat zat bent laat je je even inzakken of ga je even rusten. Zo ziet zo’n dag er een beetje uit. Uiteraard belde collega S om klokslag acht uur en dat was de eerste oppepper van deze dag . Het is mooi weer, de zon schijnt en het is tussen de 20 en 23 graden.

Ik heb ome T zijn tips ter harte genomen waar het betreft de behandeling van mijn edele delen met uiervet. Het is wel erg vet maar je hebt geen last van irritaties, zijn losse opmerking van draag dan wel een boxershort is echter een tip uit duizenden blijkt in het peloton

Naast mij loopt een meneer heel moeilijk en pijnlijk te kijken. Ik vraag hem wat er aan de hand is en hij verteld mij dat ook hij de tip van het uiervet gekregen heeft en volop heeft gesmeerd.  Hij heeft echter gisteren, de hele dag, een strakke  wielrenbroek gedragen en dat heeft hem aan beide kanten van de liezen irritaties opgeleverd die hem nu tegemoet schrijnen en waardoor hij geen meter vooruitkomt. Vijf kilometer later geeft hij de strijd op en stapt uit. Bedankt ome T gaat mij dus niet gebeuren.

 

De A Capello versie van zie de maan schijnt door de bomen gezongen door een gelegenheidskoor van de ANWB en de NS samen brengt ons van Wijchen naar Beuningen. We zingen mee en lopen lekker door. Om twee uur belt M de zus van mijn collega. Vrolijk vertel ik haar hoe goed het gaat en dat we lekker lopen en er bijna zijn, ik zie de omtrekken van Nijmegen al.  Om kwart over twee heb ik een inzinking, Wat doe ik hier in godsnaam. Ik wil zitten, drinken en rusten en nooit meer wandelen.

Maar dan komen we in de Betouwstraat en de van Welderenstraat, twee straten zo nauw dat er geen auto kan keren en hier speelt het roze leven van Nijmegen zich kennelijk af want de straten zijn bevolkt met verklede mannen en vrouwen die volop feest vieren, regenboogvlaggen, roze pruiken en veel opsmuk. De doorlooptijd bedraagt een uur en van lopen ga je naar schuifelen. Het is één groot feest, je wordt als het ware opgetild door de menigte voelt je voeten niet meer en dat is precies het laatste duwtje dat we nodig hebben. Om kwart over drie zijn we dan eindelijk bij de finish, We hebben doorgeknokt en ik kan wel lachen en janken tegelijk en ben heel trots op mijzelf. We strompelen naar ons massage adres, hebben mazzel want zijn gelijk aan de buurt en een half uur later lopen we weer lachend naar ons logeeradres.

Later blijkt dat er deze dag 1573 mensen hebben opgegeven. Zij hebben de Betouwstraat niet gehaald.

Sinds 2006 maakt de Betouwstraat geen deel meer uit van de route, er wordt via de Waalkade gelopen. Wel zijn er nog altijd veel vierdaagse feesten in de straat en is de naam Roze woensdag nog altijd van kracht.