Muziek is emotie

 Thema van vandaag: Muziek is emotie

Muziek kan emotioneren of een emotie of associatie met een nostalgisch achtergrond opwekken. Dat is ook de reden waarom ik graag over muziek schrijf en er ook veel naar luister. Nou is het niet zo dat ik de hele dag snotterend voor de radio zit maar muziek kan mij wel echt raken. Het kan hard binnenkomen. Ook hierover zal ik de aankomende tijd gaan schrijven.

Mijn allereerste herinnering aan zo'n heftig moment is het hondje van Dirkie.

Ik kan er geen leeftijd opplakken maar het nummer is in 1967 op de plaat gezet door Sonneveld en was een bescheiden hit en werd dus op de radio gespeeld. 

 Ik sta in de woonkamer voor het raam en hoor de vogels kwetteren die wij in de volière (manshoog) aan de rechterzijkant is opgebouwd. (Afgebroken later omdat deze hobby van mijn vader nogal muizen aantrok wat mijn moeder niet zo apprecieerde.). De radio speelt zachtjes. Mijn moeder had immers altijd de radio aan en zong ook graag mee. De eerste tonen van Het hondje van Dirkie dringen mijn oor binnen. Ik weet nog steeds niet wat het was. De stem van Sonneveld, de intonatie, de Amsterdamse tongval, het verdrietige verhaal of wellicht alles bij elkaar. Ik als mannetje van acht voelde de tranen over mijn wangen lopen en had een onbeschrijflijk verdrietig gevoel bij het nummer dat mij zo diep raakte. Ik ben dat gevoel nooit kwijtgeraakt en dat is zeg maar de bodem van mijn liefde voor muziek. Natuurlijk werd ik door mijn moeder getroost en die snapte denk ik wel wat het precies was, dat herinner ik mij niet zo goed. Maar de toon was gezet, mijn liefde voor muziek was geboren en de diepe liefde voor de stem van Sonneveld ook. Nog steeds kan ik het nummer nooit helemaal uithoren zonder in tranen uit te barsten. In ieder geval altijd bij de versie van Wim. Het nummer is vele malen gecoverd door andere artiesten en bij sommige heb ik het niet.

Ik heb onlangs een versie van Marjolein Touw gehoord en die heeft het ook. Volgend jaar ga ik op een musical cruise waar ook Marjolein Touw onderdeel van uit maakt. Natuurlijk hoop ik dat ze het nummer niet zingt maar diep in mijn hart toch ook weer wel.

Twee versies als u het aan kunt:

Wim Sonneveld - Het hondje van Dirkie.

Marjolein Touw - Het hondje van Dirkie.

Leg de zakdoeken maar klaar en luister naar het hartverscheurende verhaal van Het hondje van Dirkie.

Muziek is emotie wordt vervolgd...

De kast serie #2

 Vandaag uit de kast serie# 2: Beverwijk

Zoals inmiddels bekend is ben ik tien jaar geleden in 2013 naar Beverwijk verhuisd.

Dat was toch wel wat voor een verstokte Amsterdammer om zijn geboortegrond op te geven voor een ongewis avontuur in een onbekende stad. Maar de tijd was er rijp voor, ik voelde me niet meer helemaal senang in de buurt waar ik was geboren en opgegroeid en er was niets meer wat mij echt bond aan Amsterdam. Mijn ouders waren inmiddels beide overleden en er was dus ook geen zorg meer die verleend diende te worden. Inmiddels werkte ik al sinds 2008 op de grens van Beverwijk en Heemskerk en had er een uitgaansleven opgebouwd, veel naar het theater toe en lieve vrienden en vriendinnen die er ook woonde. En toen ik, op het dieptepunt van de wooncrisis, dan ook nog een woning kon kopen waarvoor ik minder hypotheek zou betalen als ik nu aan woonlasten in Amsterdam afdroeg was de keus snel gemaakt.

Beverwijk werd het en nu ik na 10 jaar terug kijk denk want een waanzinnig avontuur is het nu al. In die korte tijd ben ik al raadslid geweest van Beverwijk, zit ik in het bestuur van Radio Beverwijk, ben ik al 10 jaar lid van de wandelvereniging de zwervers. Steun ik lokale musicalgroepen en ga nog steeds veel naar het theater. En er zijn nog zoveel dingen die ik nog niet gedaan heb.

Ik heb veel mensen leren kennen en heb het erg naar mijn zin.

Elke keer als ik deze beker uit de kast in mijn hand heb dan denk ik inderdaad aan de reis die ik nu al gemaakt heb en aan de dingen die komen gaan.

Ik zie de Wijkertoren en het kennemer theater, ik zie de bazaar en ik geniet ervan.

De kunstenares Joke Nuyens heeft de mok gemaakt en ik heb hem ergens gekregen, Volgens mij is deze nu zes jaar oud.

Vooraanzicht

Zijaanzicht links

Zijaanzicht rechts

Deze mok heeft zijn plaatsje in de kastdubbel en dwars verdiend.

Mensen vragen wel eens mis je Amsterdam dan niet. En dan kan ik eerlijk antwoorden nee, geen moment gemist. En waarom kan ik dat eerlijk zeggen? Ik ben in 1983 voor mijn werk verhuisd naar Almere-haven en daar kon ik meteen een mooie huurwoning bij krijgen dan. Dat heb ik aangenomen, ik heb daar anderhalf jaar gewoond en heb eigenlijk het merendeel alleen maar heimwee gehad, het was in de tijd van de grote hit "Hé Amsterdam" van Drukwerk en als ik alleen de eerste tonen van dat nummer la hoorde barstte ik al in snikken uit. Eind 1984 had ik er zo genoeg van dat ik mijn boeltje heb opgepakt en op een hele kleine woning op de Haarlemmerdijk ben gaan wonen en daar zeven jaar heel gelukkig ben geweest. Ik weet dus echt wel wat heimwee is en dat heb ik hier nooit gevoeld.

Beverwijk, wij redden het wel samen.

Alweer Rotterdam

 Alweer Rotterdam.

Afgelopen zaterdag waren we alweer in Rotterdam, dat eigenlijk steeds hoger op ons lijstje van leuke steden in Nederland komt te staan.

Omdat de verhuizing van Broer aanstaande is en hij toch ook wel graag een inrichting voor zijn huis bij elkaar wil zoeken besloten wijn naar de Woonmall Alexandrium te gaan. Ik moet zeggen, ik had er wel van gehoord maar was er nog nooit geweest. Het viel zeker niet tegen.

We waren erg vroeg op pad gegaan zodat we verzekerd waren van een parkeerplaats. Broer parkeert nu eenmaal niet graag in een parkeergarage.

We hadden inderdaad mazzel en konden buiten, bijna voor de deur, parkeren.

We zijn systematisch te werk gegaan en hebben elke winkel op de begane grond van voor tot achter bekeken en vragen gesteld. Na het bezoek aan de tweede winkel zijn we een koffietje gaan doen en weer terug aan de slag. Ik had al tegen broer gezegd dat ik ook hier en daar wat nieuwe dingen kon gebruiken en dat ik daar ook naar keek. Bij de tweede winkel vond ik een salontafel die ook op een inpakdoos leek, Er konden overal laden worden geopend en hij zag er goed uit. Alleen helemaal wit en dat is niet aan mij besteed. Ik vroeg de verkoper of hij deze ook in andere kleuren had, dat was het geval en ik viel voor een donkere marmerprint. Nee, helaas die was uit de handel genomen. Dan denk ik dus waarom laat je die zien als je weet dat je het niet kan leveren. Nou ja, niet gekocht dus. Overigens waren we niet echt van plan om nu iets te kopen of te bestellen. We gingen ons alleen oriënteren. Maar ja dan kom je bij de Haco 

En dan loop je bij binnenkomst tegen een geweldig salontafel aan, precies je smaak. In verhouding tot de vorige salontafel spotgoedkoop. Ik maak er een foto van en wij gaan verder met de oriëntatie in deze winkel. Dan lopen we tegen een bank aan die in de kleur en stof geleverd kan worden  bij navraag blijkt het drie maanden te duren voordat deze geleverd kan worden, dat zet mij aan het denken en ik vraag naar de levertijd van de salontafel. Ook deze kan pas tegen het eind van het jaar geleverd worden. Ik besluit om hem dan meteen te kopen, te bestellen en aan te betalen. Kan ik hem mooi in de kerstvakantie neer zetten.

De foto vraagt u..

 Is het geen plaatje met twee mooie diepe schuifladen.

Ondertussen was het lunchtijd geworden en die was best bijzonder, we hadden namelijk met zus en zwager afgesproken dat ook zij naar Rotterdam zouden komen, vanaf hun woonplaats is dat even ver dan vanaf de onze. Op een gegeven moment trilt mijn telefoon en ja hoor daar zijn ze.

Wij hebben dan ongeveer de helft van de winkels op de begane grond gehad. We lopen naar buiten en na even zoeken begroeten we ze hartelijk en gaan koffie drinken en een hapje eten, het worden tosties en ze zijn best lekker.

We eten in het gedeelte van de woonmaal waar alle grote bedrijven als cool blue, Casa etc zitten en kunnen dan ook na het eten nog even naar een nieuwe tv kijken. Daarna lopen we terug en doen de andere helft van de begane grond. We zien geweldig sets met lampen, prachtige eettafels kortom meer woon ideeën dan de laatste jaren bij elkaar gezien.

Om een uur of halfvier zegt broer, ik ben er wel uit, ik hen genoeg gezien en genoeg ideeën opgedaan. Dus besluiten we nog wat te gaan drinken en dan weer naar huis te gaan.

De rest van de woonmall gaan we zeker ook nog bekijken.

Het was weer verrassend en enorm leuk om in Rotterdam te zijn en ik weet zeker ook nu niet de laatste keer.

In Memoriam

 Friends-ster Matthew Perry overleden

De meeste mensen zullen hem zich altijd herinneren als Chandler Bing, de rol die hemberoemd en geliefd maakte.

Matthew Perry geboren in Massachusetts op 19 augustus 1969 , opgegroeid in Canada en overleden op 26 oktober 2023 in Los Angeles county. Klaarblijkelijk na een hartstilstand verdronken in zijn hot tub/jacuzi. Het meest bizarre is de foto die hij zelf als laatste de wereld in slingerde via zijn Instagram account.

Oh, so warm water swirling around makes you feel good? I'm Mattman

Matthew speelde vanaf 1994 tot en met het tiende seizoen 2004 de rol van Chandler Bing in de serie Friends. Deze serie was zeer geliefd over de hele wereld en had miljoenen kijkers en fans. Hij heeft vele prijzen gewonnen voor deze rol.

In 2021 gebeurde eindelijk waar de wereld al lang op wachtte namelijk Friends the Reunion Ook hier werden prijzen mee gewonnen al was het maar een eenmalige uitzending. Daar vertelde Matthew voor het eerst openlijk over zijn verslavingen aan drank en drugs, vooral nadat friends de serie was afgelopen maar ook tijdens had hij moeilijke momenten. Het heeft uiteindelijk geleid tot een maagdarmperforatie in 2018 waarna hij echt gedwongen werd om af te kicken anders zou hij het niet overleven.

Friends 1994 - 2004

Friends the reunion 2021

Matthew Perry, evenals de andere castleden hadden een bepaalde chemie samen waardoor de serie vanaf het eerste moment een groot succes werd. Mensen herkende zich in de types die neergezet werden en ook in de vele geloofwaardige bijrollen. Dat de plots niet altijd even sterk waren nam iedereen op de koop toe.

Ook in deze tijd van binge watchen zijn de herhalingen van deze serie nog altijd succesvol en vele nieuwe generaties maken opnieuw kennis met Chandler en zijn vrienden Rachel, Phoebe, Monica, Ross en  Joey 

Het verhaal is even simpel als perfect gevonden. Hoe vergaat het zes vrienden in Manhattan, New York waar zij wonen en werken. Allemaal met een eigen beroep en een eigen visie op het leven. De appartementen waar zij wonen spelen een even grote rol en zijn dan ook vaak in beeld. Een groot deel speelt zich ook af in het koffiehuis de Central Perk.

De commercie zag de kracht van de serie ook, hier een voorbeeld van Lego

Het Koffiehuis de Central Perk minutieus nagebouwd in lego. Uiteraard met Gunther erbij als minifig.

Ook de begintune werd een groot succes, het nummer I'll be there for you van de Rembrandts bleek een groot pluspunt te zijn, bij het horen van slechts enkele noten wist iedereen welk nummer dit was.

Nu Matthew Perry is overleden, op een veel te vroege leeftijd natuurlijk, zal een echte reünie er nooit meer inzitten. Toch zal hij voor altijd aan Chandler gekoppeld blijven, ook een mooie legacy natuurlijk.

Ik heb altijd genoten van het Friends half uurtje als het werd uitgezonden en kijk af en toe nog wel eens een herhaling. Ik kan het u ook aanraden.

Zomaar een gedichtje

 Zomaar een gedichtje op Zondag.

Op mijn trip to memory lane kan ik er niet om heen, vroeger schreef ik veel gedichten en sommige zijn daarvan best aardig.

Dit gedichtje schreef ik in 2017 bij de geboorte van een zoon van iemand en ik wilde het u niet onthouden.

Geboren werd  je niet alleen

Er waren  veel mensen om je heen

Vanuit het donker in het licht

Eerst nog een vertroebeld zicht

Oogjes snel weer toe

Wat was dat hard werken, zo moe

Nu mag je rusten

Wij zeggen truste

Slaap maar goed, kleine man

Zodat je morgen de hele wereld aankan.

René Moelee 2017

Top 2000 Nostalgie

Top 2000 nostalgie: Middle of the Road : Sacramento 

Je zou kunnen zeggen dat de band The Middle of the Road, met oneerbiedig gezegd hun bubblegum muziek, onderdeel is geworden van het DNA van de mensen die rond de jaren zeventig tieners waren.

Ik was indertijd wellicht geen groot fan van deze band maar zeker wel van hun tijd genoten The Sweet en Slade, glam rock  zullen we maar zeggen.

Toch onthield ik de liedjes van MOTR ook want ik kan ze nog woordelijk meezingen, het vreemde is wel dat ik er pas jaren later achter kwam dat de band uit Glasgow (UK/Schotland) kwam en niet zoals ik dacht uit Italië. Het bleek dat zij door een optreden tijdens het San Remo Festival zijn opgevallen en een contract bij RCA kregen. De eerste platen werden dan weer wel in de studio in Rome opgenomen.

Na het festival en het contract kwam het succes snel eerst met Chirpy chirpy cheep cheep meteen gevolgd door soley soley.

Als ik nu terugkijk dan is het eigenlijk wonderlijk, in mijn idee is mijn hele jeugd MOTR aanwezig geweest met hit na hit. In werkelijkheid hebben zij 8 hits gehad tussen 1971 en 1973 daarna was het op en in 1976 zijn zij uit elkaar gegaan.

Ter vergelijking the Sweet heeft bestaan van 1971 en 1978 en zij hebben 15 hits gehad.

Het nummer dat we belichten is waarschijnlijk de grootste hit geweest en heet dus Sacramento Alarmschijf en 5 weken nr 1.

Daarnaast van 1999 tot en met 2012 in de top 2000 met als hoogste plaats in 2000 732.

Voor iedereen die het nog weet en voor iedereen die kennis wil maken met nostalgie hier de link met filmpje naar you tube

Veel kijkplezier

Singer Museum

 Laren Singer Museum

Het is vakantie en een mens wil er ook wel is wat zien dus op naar Laren voor de tentoonstelling "la grande blue, schilders van de méditerranée.

Ik was hierop attent gemaakt door vriendin E en die wilde ook wel mee, na broer ook geënthousiasmeerd te hebben gingen we op weg. Eerst naar Weesp waar vriendin E woont en na een heerlijk bakje koffie op weg naar Laren.

Tegen de tijd dat we daar waren was het echt wel noodzakelijk om de innerlijke mens te versterken ofwel lunchtijd. Vriendin E, die vaker in Laren en omstreken komt wist nog wel een lekker restaurantje en inderdaad Café 't Bonte paard voldeed wel aan onze verwachtingen.

Uiteraard mijn bijna vaste lunch als ik uit ben, 2 kroketten op bruin brood. Sinds ik 20 jaar geleden de frituurpan, misselijk altijd van de stank, de deur uit heb gedaan, eet ik dit graag tijdens lunchtijd als ik op stap ben.

Even door een stukje Laren gewandeld en op naar het museum en de tentoonstelling. Ik was er al lang niet meer geweest en herkende ook bijna niets meer. Het zal heus niet veel veranderd zijn maar voor mij was het weer als nieuw.

De tentoonstelling was druk maar wel weer knap in elkaar gezet.

Ik blijf dat toch wel geweldig vinden, een conservator of iemand die nauw met hem samenwerkt komt met een idee. Dan gaan ze kijken of dat in de praktijk uitgevoerd kan worden. Schilderijen erbij zoeken, contacten leggen met zowel particulieren als andere musea om daar de vraag neer te leggen of zij in hun collectie werken hebben die voldoen aan de criteria die zijn opgesteld en of die dan geleend mogen worden. Al naar gelang het aantal wordt het een grote of kleine tentoonstelling. En dan maar hopen dat die aanslaat en het publiek wil komen en net zo geloven in jouw idee als jij zelf.

Hier was dat wel gelukt want voor zo'n klein museum was het behoorlijk druk. 

Het idee draait om schilders die vanuit Nederland naar de méditerranée zijn getrokken om daar de kusten te schilderen en dan vanuit allerlei verschillende plaatsen maar ook in verschillende disciplines. Er waren best een hoop schilderijen bij elkaar gevonden, er waren dus veel Nederlandse schilders die dit deden.

Ook nog even door de vaste collectie gelopen en dan val ik toch weer voor een magisch realist. NB:  Magisch realisme verbindt de realiteit met een andere of hogere werkelijkheid. Er ontstaat een hallucinerend en dromerig effect.

Carel Willink raakt mij altijd weer, dit schilderij hangt in Laren .

Dit is Willink samen met zijn tweede vrouw.


Nadat we nog even in het winkeltje, museum winkels vind ik altijd fijn om door heen te struinen, zijn gelopen was het tijd om weer te gaan.

We besloten om een landelijke route terug te nemen zodat we ook nog Blaricum, Huizen, Naarden en Bussum mee namen in onze terugreis. Prachtige plaatsjes met behoorlijk duur uitziende huizen. Het was een welbestede dag in ieder geval.

 

Legoworld Utrecht

 Lego World Utrecht

Op de eerste dag van de herfstvakantie spoedde ik mij naar Utrecht voor de Lego world beurs. Ik was erg benieuwd want dit was totaal nieuw voor mij. 

Iedereen die mij kent weet dat ik lego leuk vind, ik heb wel voorkeuren natuurlijk maar ik vind het bouwen echt een heerlijk tijdverdrijf. Dat had ik als kind al, als het vakantie was dan werd er een bak met lego omgegooid in de kamer en dan werd er gebouwd.

Dan liet ik de fantasie de vrije loop en bouwde ik kastelen, vliegtuigen. auto's, noem het maar op.

Dan word je ouder en gaan andere dingen belangrijker worden. Muziek en uitgaan om maar wat te noemen.

Dan ineens wordt je 63 en krijg je van je broer een cadeau waarvan hij zei dat hij bijna zeker wist dat ik het leuk zou vinden, ik was nieuwsgierig maar heb afgewacht. Het was een bos bloemen maar van lego en ik moest ze zelf in elkaar zetten. Wat een gek cadeau. Maar gaandeweg dat ik het aan het maken was betrapte ik mij erop dat ik het eigenlijk wel erg leuk vond. Het was echt een schot in de roos. Het was ook in de nadagen van mijn burn-out en het hielp om de zinnen te verzetten.

Een onderdeel van de bloemen

Het hek was van de dam, ik ging naar de lego winkels toe, in binnen en buitenland, kreeg een lego paspoort, ik werd de lego wereld ingezogen.

Afgelopen maandag merkte ik, ik ben niet alleen. Als je de jaarbeurshal inloopt waar lego world zit dan zie je rijen dik mensen staan, veel kinderen uiteraard maar ook heel veel volwassenen. Zij storten zich op hun favoriete thema. Dat kan zijn Harry Potter, Ninjagu, Friends, City, star wars, architecture, technic en ik zal er heus wel een paar vergeten zijn. Mijn favoriete thema was er niet, althans niet zo uitgelicht, ik doel natuurlijk op kerstmis. Daar heb ik al een groot aantal lego items van zoals deze leuk peperkoek mannetjes.

Maar nee, niets van kerst te vinden maar zoveel andere knappe bouwsels gezien.

Ik heb mijn ogen uitgekeken, wat kun je veel met die steentjes.

Maxima en Willem Alexander hielden toezicht en zagen dat het goed was.

Ik heb een hele leuke dag gehad, leuker dan ik eigenlijk had gedacht, heel veel gezien, leuke mensen gesproken.

Voor de lezers onder ons, er is een biografie over Lego geschreven door Jens Andersen. Ik heb dat met veel plezier gelezen en kan het daarom ook ten zeerste aanraden.

Biografie Lego

En zo nam ik weer afscheid van Utrecht

De kast serie #1

Vandaag uit de kast serie# 1: Lars Nijman

 

Lars leerde ik kennen via de tv op 10 mei 2013 .Hij was namelijk in het programma De wereld draait door (DWDD) waar ik een grote fan van was.

Hij vertelde daar dat hij één van de drie Europese talenten was die uitgekozen was om zijn opleiding in Amerika en wel op de Berklee college of Music te gaan volgen.

Berklee is in Boston. Lars was een hele goede drummer en zijn droom was om drummer te worden bij een hele goede band zoals bijvoorbeeld bij Prince.

Het probleem was echter dat de opleiding behoorlijk duur was en je ook nog eens voor een jaar onderdak en kosten moest regelen en meenemen.

Lars was dus een crowd fund actie begonnen en dit kwam hij vertellen bij DWDD en ook nog even laten zien dat hij ook echt wel kan drummen.

Bekijk hier Lars zijn oproep en zijn drumsolo

Ik  vond Lars sympathiek en was wel geraakt door zijn verhaal en talent dus besloot ik hem te sponsoren via dit crowdfund platform.

Dezelfde avond nog in orde gemaakt, het was niet de eerste die ik op deze manier hielp, daarover later meer, dus wist ik ook wel hoe het ging.

Lars kreeg het geld voor het eerste jaar bij elkaar en ging vol plezier naar Boston, een beetje heimwee ook natuurlijk.

Vertrek augustus 2013

Het eerste jaar verliep voortreffelijk, wij, zijn sponsors, kregen regelmatig filmpjes met jamsessions met zijn klas dan wel schoolgenoten. Middels nieuwsbrieven of via filmpjes hield hij ons op de hoogte van het reilen en zeilen.

Hij haalde het eerste jaar  (2013-2014) met vlag en wimpel en ja hoe nu verder?

Hij mocht terugkomen maar dan had hij weer geld nodig.

Ook nu een nieuwe crowdfund actie, een nieuw optreden bij DWDD, nu samen met Cesar Zuiderwijk, de drummer van de Golden Earring.

Ook de reeds bekende funders werden gevraagd om nogmaals een bedrag te storten voor (2014-2015)

Met veel plezier opnieuw meegedaan en wederom werden we meegenomen in het verhaal en zagen we vooruitgang en veel plezier.

Lars begint nu ook te verdienen, heeft werkvisum gekregen en het leven in Amerika bevalt goed lezen we uit de nieuwsbrieven. Toch wordt het wat stiller, zo nu en dan een nieuwsbrief, af en toe een post op facebook.

Dan een lange persoonlijke email in mei 2018 ongeveer 5 jaar na het begin van de reis.

Lars houdt er mee op. Hij hangt zijn drumstokken aan de wilgen. Alhoewel hij kan leven van het drummen staat het onzekere en onregelmatige leven van een muzikant hem tegen. In LA is hij vrijwilliger geworden in een groot ziekenhuis op de ER om  geneeskunde te onderzoeken. Uiteindelijk bevalt dit beter en hij besluit om naar Nederland terug te keren om geneeskunde te gaan studeren, hij is, na een behoorlijk intensieve selectieprocedure aangenomen bij de VU in Amsterdam.

In augustus 2019 begint hij zijn studie. Ik heb Lars één maal live ontmoet, op een zonnige middag in september 2020 in Artis. Hij was daar met zijn tweedejaars medestudenten en ik was er op bezoek, ik herkende hem gelijk en heb hem de hand gedrukt en succes gewenst in deze carrière switch . Hij zag er goed uit, we hebben nog even verder gepraat en zijn ieder ons weegs gegaan. 

Geb ik er spijt van. Nee hoor, ik denk dat Lars een goede keuze heeft gemaakt en dat hj een prima dokter zal worden.

Het item uit de kast, een drumstok en een donateurskaart 

Beide met handtekening, inmiddels 10 jaar oud.

De kast # 0

 Er staat een kast

In mijn huis staat een kast, dat is natuurlijk niet zo heel gek want in elk huis staat wel een kast. deze kast is echter wel speciaal. Je kunt hem misschien wel vergelijken met de de letterbak van vroeger alhoewel dat de lading ook weer niet dekt.

Wat zit er dan in deze kast, zult u zich afvragen. Nou dat ga ik u de komende maanden vertellen.

Deze kast is namelijk gevuld met herinneringen, verhalen, veilingavonturen en allerhande gebeurtenissen die ik met u ga delen. Het is voor mij ook al best lang geleden dat de kast is opengegaan, in ieder geval 10 jaar geleden toen hij verhuisd werd naar Beverwijk. Hij is loeizwaar en daarom staat hij ook in de woonkamer. Omhoog naar één van de andere kamers was echt geen optie.

U ziet het, de kast is open en hij zit boordevol. Elk item dat ik eruit haal heeft een verhaal, ik zal het item fotograferen en het verhaal erbij vertellen. Ik ben benieuwd of ik het nog allemaal weet.

De kast is zelf afkomstig uit een veiling, hij is log, groot en zwaar. Gelukkig had ik in het huis waar ik woonde bij de aankoop een lift. Ik viel er voor vanwege de glazen deur met al die kleine raampjes. Ik heb hem zelf geschilderd, rood en beige, kerstkleuren zal ik maar zeggen. Met de kerst hangen er op elk raampje een kerst beertje . Ik heb alleen de buitenkant geschilderd, dat was al een klus op zich en ik ben niet zo goed in schilderen. Ook heb ik zelf nieuwe planken bevestigd. al met al best een project indertijd en kijk eens wat een plezier ik er nog van heb.

We beginnen met de drumstick van Lars Nijman.

Wordt vervolgt...

 

Eenzaam maar niet alleen

 Eenzaam, maar niet alleen.

Kent u die uitdrukking? Het is nu 15 dagen geleden dat een deel van mijn dagelijks leven ineens veranderde door de toch plotse dood van Alvin, mijn innig geliefde kat.

Dagen van thuiskomen zonder knuffel, zonder mauw, zonder op mijn schoot liggen of zonder een kort aandringen om even samen op bed te gaan liggen. Het huis leeg en koud. Eigenlijk moet ik aan een leeg huis wennen en dat huis ook aan mij.

Daarom moest ik denken aan deze uitspraak van wijlen koningin Wilhelmina, die zij ook als titel van haar boek gebruikte.

Ik heb best een druk leven en zeker in de dagen na zijn overlijden waren het drukke dagen met de geplande verbouwing van de badkamer en boordevol afspraken zodat ik pas 's avonds laat thuis kwam. Toch overviel die stilte je dan. Ook komt het regelmatig voor dat ik een object (een schoen, een klein tafeltje) aanzie voor Alvin met meteen de wetenschap dat dat niet kan.

Kortom ik mis hem erg en dat zal langzaam moeten slijten. Rouwen is iets dat voor iedereen anders is en helaas moet ik zeggen dat het iets is waar ik al zeer regelmatig mee te maken heb gehad. Toch bestaat er geen blauwdruk voor dus laat ik het maar over mij heen komen.

Het maakt het leven ineens iets eenzamer ook al ben ik niet alleen met veel liefdevolle mensen om mij heen, misschien dat ik daarom de uitspraak ineens beter begrijp.

Alvin is ondertussen gecremeerd en zal worden uitgestrooid over zee. Hij was nu eenmaal erg graag buiten.

Handige tips

 Koelkastbakjes

Wie gaat er in het gat van de Big Bazar opereren. Zal het inderdaad Action zijn met het veel grotere assortiment of ligt er misschien een kaper op de kust in de vorm van de Wibra. De naam Wibra is samengeteld uit de familienamen Wi(erdstra) en Bra(am)

De Wibra bestaat sinds 1956, was tot 2022 een familiebedrijf maar is indertijd aan de directie verkocht door het laatste nog werkzame familielid Ronald Wierdstra.

Het begon als een textielsupermarkt voor de zogenaamde onderkant van de markt maar later ging men ook bij-producten verkopen de zogenaamde allerlei. Het aandeel bij-produten is nu net zo groot als het aandeel kleding en textiel. Met name het product Dasty is zeer geliefd bij de schoonmaaksters onder ons.

Hoe kom ik hier nu op, ik had het erover met mijn collega E. Wij komen beide zeer regelmatig in het winkelcentrum dat vlak bij onze school gelegen is. Waren vaste bezoekers van de Big Bazar maar lieten de Wibra links liggen. Wellicht toch te onbekend voor ons. Ik kwam er een enkele keer om dasty te halen maar dat was het dan ook wel. Nu de BB dicht is zien wij de klantenstroom naar de Wibra toenemen en er hangt nu zelfs een bordje op de deur met de kreet "er mogen slechts 2 scholieren per keer naar binnen" dat betekent dat de jeugd de Wibra en het snoep ook al gevonden heeft.

Collega E is altijd bezig met haat huis te verfraaien, niet altijd tot genoegen van haar man, maar ik moet zeggen ze heeft er wel kijk op. Dientengevolge pluist ze ook de folders uit en kwam een paar weken gelegen met de volgende aanbieding op de proppen. Iets waarvan je weet dat je het wil weten maar niet dat het bestond. Opbergbakken voor in de ijskast. Supermakkelijk, je zet je producten erin en kan het er per bak uithalen, het scheelt ruimte en het staat ook netter.

Verschillende maten

Handig formaat

Meer ruimte

Je begrijpt dat er direct een run is ontstaan op deze producten en dat ik drie dagen achter elkaar voor collega's de bakken hen gehaald. Buiten deze twee formaten was er ook nog een grotere bak en zelfs een soort trap. Daar zag ik niet direct het voordeel van.

Wellicht liggen er nog een paar bij de Wibra, het zijn best handige oplossingen en wie eet zie je nog wel meer handige thuisoplossingen.

Top 2000 Nostalgie

 Vrijdag: Top 2000 Nostalgie

Take That Gary Barlow en Robbie Williams

 

Deze keer behandel ik een aparte single uitgebracht in 2010 namelijk Shame van Gary Barlow en Robbie Williams

 

In 1990 liet voor het eerst Take That van zich horen middels de single Do what you like, het was niet zo zeer de zang, die wel op elkaar afgestemd en een lekkere beat bracht, maar meer de frisse koppies en de sensuele dansjes die de aandacht trokken. Hun live optredens waren vanaf het begin uitstekend verzorgd en die optredens waren vaak al weken van te voren uitverkocht.

Het probleem echter geen grote hit en de aantrekkingskracht van een bepaald publiek.

De onbetwiste songwriter van de groep was Gary Barlow hoewel ook Robbie Williams wel oren had naar het schrijven. De drie andere leden waren Mark Owen, Jason Orange en Howard Donald.

Nadat zij een aantal covers ( it only takes a minute, a million love songs en could it be magic) de hitparades in zongen werd het tijd voor eigen werk zoals in 1993 Pray (Gary Barlow)

 Wereldwijd hadden zij een enorme fanschare ontwikkeld en er werd regelmatig aan de Beatles gerefereerd.

Van 1992 tot 1995 zijn zij bijna continue op tournee en in juli 1995 kondigt Robbie Williams aan de band te zullen verlaten. Zijn drank en drugsgebruik maar ook vooral het idee dat zijn muziek niet serieus genomen wordt liggen daar ten grondslag aan.  De andere vier gaan door en maken een geplande tournee af. Als zij echter in de kerstvakantie ook echt vakantie hebben besluiten zij ook te stoppen. Zij stoppen in het land dat hun veel succes gebracht heeft namelijk Nederland.

 

Zij verblijven in het Amstel hotel in Amsterdam en er staan dagenlang huilende meisjes voor de deur om maar een glimp van de jongens op te vangen. Als er een gordijn beweegt is het gillen door de hele stad te horen. Stomtoevallig reed ik er langs en heb de gekte met eigen ogen kunnen aanschouwen. Hun laatste optreden is in Almere tijdens de TV show van Ivo Niehe.

 

Daarna begint er ook een periode van rechtszaken en modder gooien tussen de manager en Gary en Robbie, Robbie heeft ondertussen bewezen ook echt wereldhits te kunnen schrijven waaronder natuurlijk Angels uit 1997.

Tien jaar nadat zij zijn gestopt komen de vier overgebleven leden bij elkaar voor een documentaire waar ook Robbie vanuit New York zijn medewerking aan verleend. Hier wordt veel naar gekeken er het wordt zo goed beoordeeld dat de 4 mannen besluiten om weer samen muziek te gaan maken en een reunie concert te geven in 2006 genaamd de Ultimate tour. Dit blijkt zo succesvol dat er een nieuw album wordt uitgebracht met nieuwe muziek het eerste in 11 jaar.

Barlow en Williams leggen hun verschillen pas bij in 2010 en hieruit ontstaat een hernieuwde samenwerking met als hoogtepunt het nummer Shame , het nummer waar we het over hebben.

Take that bestaat vandaag de dag nog steeds, zij het nu uit drie vaste leden, Barlow, Owen en Donald.

Af en toe treden zij gezamenlijk op met Robbie. Take that staat uiteraard verschillende malen in de top 2000.

Maar het nummer Shame, eigenlijk een vreemde eend in de bijt dus, heeft één maal in de top 200 gestaan namelijk in 2011 op plaats 1718. Ik vind het een mooi nummer omdat je hoort dat deze twee stemmen bij elkaar horen en het mooi is dat er op deze manier wordt gereflecteerd op hun gezamenlijke verleden.

 

 

 

Klik op het filmpje om Shame nog een keer te horen. Wat mij betreft mag dit nummer weer terug in de top 2000