Payback is a bitch
Toch nog even een vervolg op het verhaal over de Murphy gang. Zie De kast serie #7
De grundliche dame die onze gids was, was van oorsprong Duitse en opgegroeid in de VS.
Zij was van het boekje en wilde daarvan niet afwijken. Alles was getimed en in tijdsblokken verdeeld en zo moest het ook gaan.
Een klein voorbeeld. Bij de kennismaking in de bus vertelde zij haar regels. Eén daarvan was dat elk moment dat je opnieuw in de bus kwam, schoof je een bank op. De filosofie erachter was dat zo iedereen ook vooraan kwam te zitten en daar van het mooie uitzicht kon genieten. Daarvan mocht je niet afwijken, deed je dat wel dan kreeg je een vermaning.
Toen wij in Washington aankwamen en daar in een prachtig hotel zaten, 's avonds uit eten waren geweest en 's morgens vroeg weer aan moesten treden, had ik een klein probleem. Mijn geld was op en moest aangevuld worden. We hadden nog geen pinpassen die in het buitenland werkten, nog geen creditcards maar Thomas Cook travellercheques. Principe is heel simpel, je kocht in Nederland bij de bank Thomas Cook travellercheques in de munteenheid die je nodig ha, betaalde deze ook. Het waardepapier nam je mee en leverde die in bij de bank in het land waar je was en je kreeg je geld weer uitbetaald minus wat kosten. In Nederland was die aanschaf simpel en je hoefde je niet te legitimeren want het werd immers van jouw rekening afgeschreven.
Ik had toestemming van de gids om naar de bank te gaan, die vlakbij was.
Daar aangekomen probeerde ik tevergeefs een cheque te innen. Ik was mijn legitimatie (paspoort) vergeten mee te nemen en zonder dat kreeg ik niets uitbetaald.
Terug bij het hotel stond de bus al te wachten en de gids liep al driftig heen en weer. Op mijn uitleg dat ik weer terug moest zat ze niet te wachten. Het was echter cruciaal want het was zaterdag en de bank was tot 12.00 uur open, daarna was het weekend en kon ik nergens meer een cheque innen, er moest echter ook nog gegeten worden. Ik had het al bij de hotelbalie geprobeerd maar daar wisselde men ook niet. De gids wist van geen wijken, programma in de war etc. De hele bus probeerde haar te overtuigen maar nee. Zij reed met een triomfantelijke lach weg voor een stadstour door Washington. Dat heb ik altijd heel erg gevonden want één van de plekken die zij aandeden was Arlington, de begraafplaats waar toendertijd de graven van John en Bobby Kennedy lagen en ook het standbeeld van de Vietnamoorlog. Dat heb ik dus nooit gezien.
Ik ben naar de bank geweest, heb geld gehaald, en ben door Washington gaan wandelen, na een uur of drie kwam ik ineens onze bus tegen en ook mijn broer, die op mijn verzoek, wel in de bus was meegegaan zodat in ieder geval één van ons Arlington zou bezoeken. Van hem hoorde ik dat ze daar al geweest waren, ik had geen zin om mij aan te sluiten en hij is toen met mij meegegaan en we zijn verder door Washington gaan lopen.
Het is de gewoonte in Amerika, dat je, na afloop van je reis, de gids een bedrag betaald om te laten zien dat je van de reis en zijn/haar goede zorgen genoten heb. Het minimale bedrag en dus zeer afkeurend is 1 dollar. De hele Murphy gang heeft 1 dollar pp betaald aan de gids. Payback is a bitch.
En voor mij geldt ...ik moet nog steeds een keer naar Arlington, het is er nooit meer van gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten