Sonneveld Tour de Chant
Het is natuurlijk de week van Wim Sonneveld.
50 jaar geleden in maart 1974 ontviel ons plotseling deze multi getalenteerde conferencier, zanger, filmacteur die nog niet klaar was met het leven en nog veel plannen had. Hij wordt deze week in veel programma's herdacht en hij is nog voelbaar en hoorbaar aanwezig in de samenleving.
Niet voor niets is zijn vertolking van het dorp één van de mooiste evergreens die de Nederlandse taal en muziek bezit en goot dit elk jaar weer hoge ogen in de top 2000 (daarover morgen meer)
Ik ben opgegroeid met Wim, hij stond vaak op in ons ouderlijk huis, er waren platen beschikbaar, hij was een echt onderdeel van mijn jeugd. Hij heeft gezorgd voor het eerste diepe muziek is emotie moment door het zingen van het hondje van Dirkie, een nummer uit het repertoire van Louis Davids waar hij een groot bewonderaar van was. Dit kwam bij mij binnen op jonge leeftijd en ik kan mij het moment, tot op de dag van vandaag, voor de geest halen, letterlijk visualiseren en het gevoel van diep verdriet terughalen. Ik kan het nummer tot op de dag van vandaag niet horen zonder in huilen uit te barsten.
Ik was 15 toen hij overleed maar kan mij nog steeds het verdriet van de mensen herinneren, de talloze krantenartikelen, het grote Henk van der Meijden interview op de dag van zijn sterven en ik ben, weliswaar geheel per ongeluk, prominent aanwezig geweest op zijn begrafenis op 11 maart 1974.
In dat artikel vertelde hij over een lang gekoesterde droom die hij had en waar hij al contacten voor gelegd had. Hij wilde zijn mooiste ballads, zonder zijn grote hits als Nikkelen Nelis bijv., opnieuw arrangeren en dan, samen met het Metropole orkest, een tour de chant maken door Nederland.
Zoals hij zelf aangaf, zonder flauwe grapjes, maar echt in de stijl van de grote Franse artiesten.
50 jaar na zijn overlijden is dit concert er en heb ik het afgelopen dinsdag mogen meebeleven in het concertgebouw. Uit verschillende disciplines vanuit muziek en kleinkunst zijn er persoonlijkheden gevraagd om aan dit eerbetoon mee te werken en het concert alsnog mogelijk te maken.
Waylon vanuit de popkant, Richard Groenendijk als conferencier, Thomas Oliemans bariton en onder andere zanger van het Franse repertoire en Fay Classen vanuit de Jazz kant.
Een gemêleerd gezelschap dat ook maar weer aanstipt hoe groot de reikwijdte van het multitalent Sonneveld was.
Als Sonneveld het had gedaan was het geweldig geweest, nu was ik niet helemaal weg van de artiest keuze. Ik had Richard Groenendijk al eerder nummers van Sonneveld horen zingen en wist dat hij dat aan kon, ook de bariton kon mij wel bekoren. Maar de jazz zangeres met een prachtige stem en Waylon konden niet boven het orkest uit of met het orkest meezingen. Hun stemmen verzopen in de instrumenten. En dat kwam de liedjes niet ten goede.
Was het een verloren avond? Nee natuurlijk niet, het prachtige concertgebouw, de lieve vrienden waar ik mee was, het heerlijke eten. Nee hoor het was een goede avond en ik heb een kant van Sonneveld of meer nummers van Sonneveld gehoord die ik nog niet kende. En natuurlijk de kracht en de pracht van de muziek van het Metropole orkest onder leiding van Maurice Luttikhuis.
Het was goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten