Dag grote zus
Mijn jongste zus, die namens de broers en zussen sprak, begon haar speech met
"Ondanks de afstand van de laatste jaren.."
En dat was heel mooi verwoord wetende dat de doodsoorzaak van grote zus ligt in het schemerduister van Alzheimer en afasie.
Hoe begon het eigenlijk...op 13 november 1950 zag Marja het levenslicht aangaan
Mijn moeder, geboren in Utrecht, en mijn vader, geboren in Amsterdam hebben nooit bewust aan gezinsplanning gedaan. dat zie je een beetje aan de leeftijdsverschillen.
Zij hadden net een woning betrokken in Amsterdam Oost, waren pas getrouwd en werden verblijd met Marja en in 1952 met grote broer.
Pas 7 jaar later, in 1959, word ik geboren en weer vier jaar(1963) daarna kleine zus en om het gezin te vervolmaken in 1967 kleine broer.
Vijf kinderen in totaal met een verschil van 17 jaar tussen de eerste en de laatste.
Dat is een hele generatie. Bedenk maar bijvoorbeeld, ten Marja het huis uit ging, begin jaren zeventig, ging kleine broer net naar school.
In de zeven jaar voordat ik geboren werd en ook nog tijdens mijn jeugd, zeker de eerste vier jaar, werkte mijn moeder er nog bij. Het waren zware tijden en mijn vader was ambtenaar, ook niet het best betaald, dus dat was wel noodzakelijk.
Ik heb daar goede herinneringen aan want zij werkte, meestal, in de verkoop bij Schep of bij bakkers en haar laatste baan was bij een klein buurtbakkertje dat een hele grote kolenkelder had, waar ik heel graag speelde met de mooie glimmende cokes en dan ook pikzwart en onder het roet weer mee naar huis ging.
Marja en grote broer gingen al naar school dus daar hoefde niet op ge past te worden.
Marja was de oudste en heeft dus alle gevechten van opgroeien voor ons moeten voeren, Zij en mijn vader hadden een karaktertrek gemeen koppigheid.
Marja wist wat zij wilde en ook wat zij niet wilde. School was niet erg aan haar besteed, ze ging erheen, ze ging zitten en keek dromerig voor haar uit, de boeken bleven gewoon in haar tas.
Zij ging al vroeg werken, dat had veel meer haar interesse, en heeft eerst in de buurt een aantal baantjes gehad als winkelverkoopster maar dat was het ook niet, uiteindelijk kon zij bij de Amsterdam-Rotterdam bank aan de slag. En daar was zij als in vis in het water. Zij begon aan de balie en klom op na het volgen van cursussen. Zij leerde hele leuke mensen kennen, voor de oudere lezers onder ons de welbekende Paul Wilking (Pistolen Paultje)
ook maakte zij kennis met de Jordanese zanger Paul Rollman die zijn single "Mag ik effe ademhalen" even kwam langsbrengen bij de bank.
Zij was de eerste van de familie die ging vliegen, met een vriendin van haar ging zij twee weken naar toen nog Joegoslavië, het plaatsje Dubrovnik, om daar de tijd van haar leven te hebben. Ons avontuur was dat wij haar mochten ophalen op Schiphol.
Voor mij werd ze belangrijk in het vormen van de liefde voor muziek. Mijn beide grotere broer en zus trouwens. Van haar komt kennelijk ook de liefde voor het Franse chanson, dat was duidelijk te merken op de uitvaart. Ook met cultuur liet zij mij kennismaken en dat ging verder dan naar de film gaan maar we hebben wel amen alle Louis de Funes films gezien. Ook toneel en ballet hoorde daarbij en zelfs Jazz want we gingen ook samen, op latere leeftijd, naar de Jozef Lamm Jazzclub in Amsterdam.
Muziekgenres waar ik nog steeds dol op ben, Franse chansons en Jazz, ik heb het vaak op staan.
Vanuit Joegoslavie nam zij ook muziek voor mij mee, Toma Zdravkovic met het nummer "Sto te veceras Nema" Het was een nummer uit 1963 maar in de tijd dat zij in Dubrovnik was, opnieuw uitgebracht in een ander arrangement, en een grote hit. Ook ik was ervan gecharmeerd en had het nooit gehoord als ze het niet had meegenomen. Wij hebben het na de uitvaart nog een keer gedraaid want het staat gelukkig op spotify. het singletje ben ik, na zoveel verhuizingen, helaas kwijtgeraakt.
Omdat zij zoveel ouder was en er ook liefde in haar leven kwam kregen wij er een speel maatje bij. Mijn zwager was vier jaar jonger dan Marja en zat qua leeftijd tussen mijn grote broer en mij in. Hij had het niet zo fijn thuis en was dus altijd bij ons. Ik kreeg er dus een broer bij. We hebben veel geintjes en rottigheid uitgehaald en heel veel plezier gehad. Hij werd de vader van hun twee kinderen en met name in mijn neef zie ik heel veel van hem terug. Hij is helaas ook op veel te jonge leeftijd overleden.
Hun huwelijk hield geen stand en Marja maakte kennis met een oudere man waarmee zij de rest van haar leven heeft doorgebracht en die voor een stabiel leven zorgde. Zij zijn uiteindelijk 38 jaar getrouwd geweest. Hij heeft haar het liefde voor varen en voor cruises bijgebracht en ze hebben samen vele mooie tochten door binnen en buitenland gemaakt.
Hij heeft haar tot het einde aan toe met veel liefde en geduld begeleid en verzorgd en dat is zwaar geweest.
Lieve Marja, rust zacht
Wat eens was, komt nooit meer terug.
Sto te veceras nema 1971
.jpg)
