Een Nederlandse blogger die over dagelijkse dingen blogt, heel veel relateert aan muziek want muziek is emotie en dat realiseer je steeds meer als je ouder wordt.
Slecht geslapen, deels door de warmte maar ook omdat ik echt snipverkouden werd. Vermoedelijk echt wel door de warmte en de vele wisselende airco momenten. Ik weet, sinds de eerste cruise, dat airco's en ik geen vrienden zijn.
Op tijd op uiteraard, een gebakken eitje met toast, dat eigenlijk niet echt smaakt.
Tas verder inpakken, weet u het nog, de nieuwe duffelbag.
Tja, of het nou echt handig is, wel voor een weekend denk ik, maar niet voor een langere periode. Als je de tas weer in elkaar ritst dan is het vul gedeelte toch een stuk minder door de opgebolde zijkanten.
Maar goed alles kon er weer in. ook de nieuwe programmaboekjes en de cd's.
Op tijd vertrok ik uit het hotel. mijn trein vertrok om 11.04 en ik moest ongeveer een uur van te voren aanwezig zijn. Meestal vertrekken er twee treinen vlak na elkaar, Een naar Parijs en één naar Amsterdam. Was ook nu zo en dat betekent dat er behoorlijk veel mensen in de rij staan. Ik stond om 9.50 in de rij en was om 10.20 klaar, dus door de douane checks(2x) en de bagagecheck. Ik was heel tevreden.
Normaal gesproken zet ik dan mijn bagage neer en loop ik naar de winkeltjes om koffie en broodjes voor onderweg te halen. Ik moest er niet aan denken. Ik had nog wat fruit en een yoghurtje bij me en water en vond het wel goed.
Ook het inchecken en vinden van mijn plek ging voorspoedig, ik zat lekker bij het raam en kon vertrekken. De airco stond aan en ik zat in mijn t shirtje en gaandeweg kreeg ik het kouder en kouder.
Uiteindelijk heb ik mijn jas gepakt en aangedaan maar nog koud.
Toen ik na een lange reis om 17.30 op station Beverwijk aankwam en mijn fiets uit de stalling haalde was ik heel blij.
Thuis aangekomen, klappertandend ondertussen, heb ik de boel de boel gelaten, ben ik heerlijk onder een warme douche gaan staan en ben ik snel naar bed gegaan.
Ik was echt behoorlijk ziek.
Het evenement waar ik elke vier jaar zo naar uit kijk, de Olympische spelen, begonnen zonder mijn attentie. Ik heb de Nederlandse boot voorbij zien varen tijdens een koortsdroom denk ik.
Donderdagmorgen vroeg, het is wel warm maar het regent ook licht zie ik vanuit mijn hotelkamer.
Ik ben gewoon vroeg wakker, al hoeft dat niet, want ik word pas om 11.00 bij de Westminster Abbey verwacht. Waarden zijn nog steeds prima.
Ik ga dus weer lekker ontbijten en kies voor scrambled eggs met bacon. voor de broodnodige variatie zullen we maar zeggen.
Ik kan na het ontbijt lekker rommelen in mijn hotelkamer, alvast een beetje inpakken. Want morgen vertrekken we al weer.
Beetje nieuws gekeken en vooral naar het weer, het blijft wel regenen dus besluit ik om mijn regenjas maar mee te nemen.
Uiteindelijk vertrek ik en als ik uit de metro kom op station Westminster wacht mij een grote verrassing.
Waar ik dit verwacht te zien
Big Ben in de steigers (2017 -2024) zie ik dit
Big Ben zonder steigers, ik moet even naar adem happen, wat een prachtige toren is het toch, zeker zo vrij zonder steigers.
Het is maar een klein stukje lopen naar de Abbey en ondanks dat het licht regent is het toch even fijn om op deze plek te zijn. Het voelt vertrouwd.
Ik loop nadenkend vergelijkingen te maken. Londen voelt aan als een ouwe trouwe vriend die je af en toe uit het oog kan verliezen maar die je altijd met open armen weer zal ontvangen, ik kom al sinds 1978 bijna jaarlijks in Londen en ben er zo ongelooflijk thuis en graag.
Parijs beschouw ik als een wispelturige vrouw waarvan je nooit weet hoe haar humeur is en of ze zin heeft je te ontvangen.
Berlijn is een beetje een rebel die vaak mooie dingen met je wil delen maar soms ook wat nukkig en bokkig overkomt.
Amsterdam voelt als een verbroken relatie, ontzettend veel van gehouden maar na het verbreken drijft ze langzaam van je weg.
Als ik de Abbey langzaam dichterbij zie komen zie ik ook dat het heel druk voor het hek is, ik heb kaartjes en kan dus doorlopen. Ook binnen is het al behoorlijk druk maar men weet heel goed hoe daar mee om te gaan. Je wordt naar een desk geleid, daar krijg je een afluisterapparaat en koptelefoon en je tour begint. Zo loop je dus binnen de door hun vastgestelde tijd van een half uur door de Abbey heen. Gelukkig kan je dat ook zelf bepalen. Je loopt over allerlei graven heen, dat realiseer je je niet altijd maar zie je wel. Er is natuurlijk één graf wel afgeschermd en dat heeft een prominente plek. We hebben het niet over een Koningin, Koning of Prins maar over de onbekende soldaat uit de eerste wereldoorlog die symbool is geworden voor alle gevallenen.
Mooi met alle poppy's eromheen, het symbool voor en van de eerste wereldoorlog.
De bouw van de abdij is natuurlijk ook prachtig en af en toe kijk je naar boven en zie je de prachtigste gewelven.
Maar ik kwam natuurlijk maar voor één graf en iedereen die mij kent weet welk graf dat is.
Dichter bij Charles kan je niet komen, hij ligt in de zogenaamde Dichters hoek, waar veel van zijn beroemde collega's ook liggen zoals bijvoorbeeld William Shakespeare, Rudyard Kipling, de Bronté zusjes, Byron, Shelly en Austin om er maar een paar te noemen. ook dit is een fijne plek en ondanks dat het er heel druk is heeft men veel stoelen neergezet zodat je toch even rustig kan zitten om je heen kan kijken en kan bezinnen. Het is ook metten het eind van de tour overigens.
Ik had ook een kaart voor een nieuw gedeelte, dat vlak voor haar overlijden door koning Elizabeth, samen met Charles, was geopend. Het heet The Queen's Diamond Jubilee Galleries en het is eigenlijk een nieuw museum hoog bovenin de Abbey. Er liggen een kleine 300 voorwerpen uit de persoonlijke nalatenschap van de heersers over het Verenigd koninkrijk. Je gaat met de lift naar boven en komt inderdaad boven in de Abdij waar een prachtig licht schijnt en een mooi uitzicht naar buiten maar ook naar beneden waar het krioelt van de lopende mensen.
Het eerste stuk waar ik tegenaan liep (nee niet letterlijk) was een beeldengroep met een voor mij heel bekende persoon ertussen
Namelijk Dietrich Bonhoeffer, naamgever van één van onze scholen. Ik fotografeerde hem vrolijk en werd meteen op mijn vingers getikt. Hier mocht ik geen foto's nemen. U ziet ik heb deze niet gewist.
Uiteindelijk was ik er wel klaar mee en ben verder door Londen gaan wandelen, de lichte regen een verademing voelend, het was immers iets minder warm.
Doel was Fopp, de enige cd en platenzaak van enige importantie die nog over is in Londen. Voordat ik er kwam was het ook lunch time en besloot ik mij zelf maar eens te trakteren op een .... tja wij kennen hier de crompouce maar in Londen kunnen ze er ook wat van. Een nieuwe zaak genoemd de Donutelier
En wat ziet dat er mooi uit, de lekkerste donuts in ongekende creaties. Met een goede kop cappuchino erbij zonder de chocola.
I'll tell you a little story, if your coffee is bad, put chocolate on it. Noone will notice.
Volgens de eigenaar was dat de oorsprong van cappuchino met cacao erop en ik denk zomaar dat hij gelijk heeft.
Na de lunch door naar Fopp lekker nog wat oude meuk gescoort (jaren 70) en de laatste Rod Stewart. Nog even doorgelopen naar de Primark, leuke zomerkleding, niets voor mij.
Naar het hotel om even te rusten en nu eens de tijd te nemen om een behoorlijke avondmaaltijd te nuttigen, dat was er wel bij ingeschoten de laatste dagen.
Vanavond was mijn laatste show, Kiss me Kate en daar had ik mij ook nogal op verheugd.
Het theater was niet heel ver van het hotel af, twee haltes met de metro, dus kon ik wel tijd voor diner maken. Het werd een pub tegenover de metro waar ik spareribs met friet kon eten en een alcoholvrij biertje. Dat was lekkeren vol goede moed naar het theater.
Ik kende het theater al van een eerder bezoek en wist dat het groot was. Nu pas zag ik dat de bouw een beetje leek op onze eigen concertgebouw. En regelmatige bezoekers weten dat je daar niet op de eerste 15 rijen moet zitten om op het podium te kunnen kijken, je kijkt tegen het podium aan.
Ik zat op de 4e rij en snapte ook dat de kaartjes goedkoper waren.
Ik keek tegen het podium aan. Maar het mocht de pret niet drukken, het was een geweldige voorstelling met heel veel vaart en vol met Engelse humor. De hoofdrollen waren fantastisch en ook hier werd weer publieksparticipatie verwacht. Op momenten werd de zaal opgezweept om mee te zingen
Vooral het nummer Brush of your Shakespeare blijkt een publiekshit te zijn.
Het is vooral een klassieke musical, geschreven door Cole Porter die wilde bewijzen dat hij, in de traditie van Oklahoma, ook een grote musical kon schrijven en dat je liedjes ko maken die echt op de tekst aansloten. Première was in 1948 en in 1949 won hij daarmee de allereerste Tony award for Best Musical. Ook nu nog staat deze musical als een huis, niet gedateerd en daarmee bewijst hij wel echt zijn uitzonderlijke klasse.
Ik heb er echt van genoten al werd ik tijdens de voorstelling me wel gewaar van twee dingen, de airco maakte het er wel koud en ik werd wat snufferig.
Na de voorstelling snel naar het hotel teug, ook deze musical duurde alweer langer dan verwacht. Hoe doen ze dat toch in Nederland waar ze drie kwartier later beginnen maar toch ook om deze tijd stoppen.
Het was weer droog maar wel frisser. Morgen bijtijds op, ik moet immers om 10.00 uur al op het station zijn.
Toen ik gisteravond nog even de dag doornam en vooral de route heb ik ook nog even geprobeerd om online een kaartje voor de bezichtiging van het kasteel te boeken. Dat lukte niet, de eerstvolgende plek was pas op donderdag. Nou ja dacht ik dan doe ik dat daar wel als ik aankom.
Het ontbijt was uiterlijk tot 9.00 in de morgen gepland dus had ik toch maar wel de wekker gezet, was nergens voor nodig want ik was toch al eerder wakker. Had ik lekker geslapen. Nee, eigenlijk niet. Het was erg warm geweest 's nachts en ik had dus echt die fan wel nodig.
Daarnaast lag het bed echt niet lekker en was ik dus niet erg uitgerust.
Maar mijn suikerwaarde was wel prima dus dat pept mij altijd wel op.
Het ontbijt bleek in een soort uitbouw te zijn en, wel een verrassing, ik mocht kiezen welke toast en welke eieren ik wilde. Dat was beter en toen ook de koffie echt lekker bleek te zijn, zelf gezet namelijk en dat proefde je kwam de zon wel weer door. Ook nog even een vet vrij yoghurtje meegepikt.
Weer terug op mijn kamer even snel douchen, althans dat was de bedoeling, maar ja dat was ook geen succes. De straal bleek een zielig straaltje te zijn waar je nauwelijks nat van werd. dus dan maar ouderwets poedelen bij de kraan.
De reis naar Windsor kon beginnen. Ik wist dat ik eerst met de metro naar Paddington station moest, daar kaartjes kopen voor de trein naar Windsor en overstappen in Slough. Ik had geen idee of dat lang of kort zou duren een waar avontuur dus.
Op Paddington had ik eerst even wat moeite om de uitgang van de metro naar de treinen te vinden maar toen ik dat had gevonden was het ticket station ook gauw gevonden. Zou je denken. In de VK kent men geen NS maar zijn er verschillende particuliere treinlijnen met kennelijk eigen plaatsen op de stations.
Ik vond een kantoor van GWR (Great Western Airways) waar ik een retour kon kopen, inderdaad via Slough en die trein stond ook nog eens voor het kantoor te wachten.
De reis naar Windsor ging prima, de overstap stond goed aangegeven en ik was om even voor half elf in Windsor.
Eerste wat ik zag was een prachtige koninklijke locomotief. een prachtig exemplaar.
Even verder gelopen bleek het station een groot winkelcentrum te zijn geworden door de eeuwen heen. Druk en bezig.
Ik liep de straat op, de kant van het kasteel op en zag prachtige huizen en hotels.
Ik zag ook een kerkje en daar ben ik even naar binnen gegaan, heb kaarsjes gebracht voor al diegenen die er niet meer bij konden zijn en ben in een hoekje stil gaan zitten. Het was heerlijk, de serene stilte in dit oeroude gebouw voelde zeer prettig aan.
In de kerk was het rustig, buiten niet. er waren toch best veel toeristen op deze zonnige dag en dat maakte de straatjes wel druk. Ik liep naar het kasteel toe om een kaartje te kopen maar wat al wel opviel, geen lange rijen. Dichterbij gekomen zag ik ook waarom. Het kasteel was voor bezoek gesloten op dinsdag en woensdag. Daarom kon ik dus geen kaarten online bestellen. Ik besloot om het dorpje te gaan bekijken, ik had nog wel wat kleine boodschapjes nodig.
Heerlijk even gewinkeld en geluncht. Een bijzondere combinatie van ham, brie en cranberry's op zelfgebakken brood. Het was heerlijk maar iets teveel.
Ondertussen begon het iets te regenen maar ik zat heerlijk buiten onder de luifel dus niets aan de hand.
Toen het weer droog werd ben ik verder gegaan met onder andere een bezoekje aan de kerstwinkel die het hele jaar open is behalve vandaag natuurlijk.
Langzamerhand had ik het dorpje wel gezien en besloot weer terug te gaan naar Londen, wel iets eerder dan ik had gedacht waardoor er voor vanavond toch ruimte was om naar de film of toch nog een show te gaan.
Ik was er nog niet uit toe ik op Leicestersquare stond, eerst maar eens de bioscopen bekijken. Werkelijk geen enkele film die mij kon bekoren. Toen toch maar naar de half boot ticketshop om te kijken wat de aanbiedingen waren in de shows.
De shows zijn tegenwoordig nogal duur en je betaald al gauw meer dan 100 pond voor een plaats. Dat wilde ik niet. Moulin Rouge leek mij wel wat, maar ook die waren duur en zo kwam ik uit bij Mrs Doubtfire voor 37.50 pond nog wel te doen.
Weliswaar niet vooraan maar ach, het podium was goed zichtbaar volgens de verkopende dame.
Er was ook iets dat zij niet vertelde. Het bleek namelijk KIDS week te zijn en dat betekende dat elke betalende senior een kind tot 17 jaar gratis mee mocht nemen. Zo zaten er dus heel veel senioren in de zaal met evenzovele kinderen.
Dat was best luidruchtig.
Was het de moeite waard? Ja dat was het zeker. Erg leuke musical, goed vanaf de film naar het toneel gebracht. De plaats waar ik zat was ook prima, zicht was goed en alles op het toneel was goed te volgen. De hoofdrolspeler was uitstekend en alle cast leden verder ook, leuke liedjes en geen moment verveling.
Het publiek deed goed mee en werd daartoe ook door de spelers uitgenodigd.
Het begin was briljant waarbij de hoofdrol speler met heel veel accenten de mensen uitnodigt om de telefoon af te zetten. Het blijkt ook een onderdeel van de eerste scene te zijn en dat is knap gedaan.
Ook deze show was relatief gezien weer laat klaar (22.20) maar met een tevreden gevoel ging ik weer naar het hotel terug.
Daar was het nog steeds heel warm en dus de fan maar weer aangezet.
Even kijken naar de dag van morgen wanneer ik de Westminster abbey ga bezoeken.
Weet u het nog, eerder dit jaar heb ik een trip naar Londen verschoven naar de eerste week van mijn vakantie in de hoop dat er dan meer en leuker aanbod aan musicals dan op dat moment.
Dit is het verslag van die reis. ik reis per trein, dat is mij, tot nog toe, prima bevallen.
De heenreis verliep niet zonder incidenten, trein één had meer dan een uur vertraging vanwege een medisch ongeval, een hartaanval in een van de andere wagons. Ik had eerst meer dan genoeg overstaptijd maar moest mij nu ineens haasten.
Trein 2 vertrok op tijd uit Brussel maar stopte in een voorstad van Londen om daar helemaal onder zocht te worden. Op een tresspasser. Iemand zou zich onder de trein hebben vastgehouden, je moet het maar durven en zo desperate zijn.
Op St Pancras internationaal weet ik nu mijn weg wel, dus even de Oysterkaart opladen en dan naar het hotel.
Het hotel was nog geen 5 minuten .lopen dat viel mee, ik was al veel prachtige hotels gepasseerd maar heb het toch weer voor elkaar een gribus.
Je moet aanbellen, mijn kamer zit op de 4e geen noemenswaardige lift. Geen ijskast, geen airco. En toevallig, ondanks de regen is het heel warm in de stad. Buurt verder verkennen, Op het station gepind. Doorgelopen naar het andere aanpalende station want daar zit het beroemde perron 9 3/4 van Harry Potter.
Onderweg Patrick Laureij tegengekomen. Ik kon het niet laten, en herken ook eigenlijk nooit mensen, Maar ik sprak hem aan en gaf hem een hand Hij zei op zijn Rotterdams Ja Man, wat ik al heel vaak in zijn shows heb gehoord, Echt leuk.
Bij het perron was het heel druk maar ik heb foto's genomen en bij Cafe Nero koffie to go gehaald. Heel lekker, de hele dag nog niet gehad.
Nog wat boodschappen water en flakes gehaald in de buurt en dan even rusten, ondanks de reis en zitten brak het om zes uur opstaan wel op. Ik moest bijtijds weer op weg want het theater waar ik vanavond heen ga is nogal een eind weg, volgens google maps op zijn minst drie kwartier reizen
Dat was dus niet zo, Ruim een uur voor aanvang stond ik al voor de deur van een experimenteel theater in een buurt die niet hoog op de stadsvernieuwing staat. Nou had ik daar een beetje rekening mee gehouden dus even een hapje doen.
Maar waar is de grote gele M als je hem nodig hebt, nergens te vinden en ook niet iets dat erop leek. Wel was het leuk om in de Elephant and castle rond te lopen waar veel gebouwd en vernieuwd werd. Ik heb hier ooit in een hotel geslapen.
Ik ben uiteraard geen voorstander van junk food, zeker niet met mijn diabetes maar soms kan je niet anders. de theaters in Londen beginnen nu eenmaal allemaal om 19.30 uur en vaak met de reis naar het theater toe heb je geen tijd om een uitgebreide maaltijd te nuttigen. De shows zijn wel zo rond 21.30 klaardan kun je nog een supper nemen. Elk land heeft zo zijn tradities.
In het theater wel een goede bak koffie maar buiten wat chips niks te eten.
Ik ging kijken naar Dorian, the musical. Ik wist er niets van, kende het verhaal van Oscar Wilde uiteraard wel .The picture of Dorian Grey. De mooie Dorian die zijn ziel aan de duivel verkoopt om altijd mooi te blijven , ook niet zichtbaar verouderd alleen op dat prachtige schilderij dat meer en meer een gruwelijk beeld schets van de man die hij zou worden als hij het pact niet gesloten had.
Deze show begon ook 19.30 en had een pauze om 20.45 en speelde daarna nog een uur door. Het was wel erg mooi.
Het was tevens een première voor de hoofdrol, dus het kleine zaaltje was gevuld met familie en vrienden. In het begin ook duidelijk zenuwachtig en een valse noot maar daarna werd het steeds beter. De songs waren mooi en krachtig en ik heb toch iets bijzonders gezien. De setting was nu duidelijk in het hier en nu gebracht en deze Dorian was een singer songwriter die via de socials erg bekend geworden was. Hij bleef mysterieus voor zijn fans en liet fotoshoots maken waarop zijn schoonheid te zien was. De duivel was in dit geval een producer die graag met hem gezien werd en hem een wereld van drugs en seks intrekt.
deze Dorian is ook niet vies van een moord of twee voordat hij ten onder gaat.
Ik heb er van genoten ook omdat het nogal uit mijn comfortzone was. Het publiek was, begrijpelijk, erg enthousiast. Ik was met name gefascineerd over de setting van de weinige decorstukken, het publiek zat namelijk op de vloer heel dichtbij en de spelers moesten soms over je voeten heen stappen, zo dichtbij voelde ook ongemakkelijk maar droeg ook bij aan het intensieve gevoel. Soms praten de spelers met je en trokken je het spel in. Echt bijzonder.
De show was pas om 22.15 afgelopen, later dan ik gewend was. Terug naar het hotel dan maar. Tijdens mijn eerdere verkenning die middag had ik gezien dat er een Burger King vlak bij het station zat. dan toch maar een burgertje.
Omdat ik daar nooit kom had ik geen idee hoe dit werkte op zo'n menu bord. Ik zocht naar kleine burgers maar vond ze niet. Nou ja dan toch maar een grote. Oh, ik kan wel een kleine bijbestellen zie ik, ook maar wat frietjes dan. Door mijn nieuwe medicijnen eet ik slecht en in kleine beetjes. U snapt al, dit was veel te veel, eigenlijk had ik na de kleine burger al genoeg. Toch ook de grote voor de helft opgegeten en wat frietjes, al snel een heel vol gevoel. Dan weet ik ook nu stoppen.
Terug in het hotel op mijn gemak de dag laten bezinken en nog even opgezocht welke route ik morgen moet nemen.
Daarna bij het station toch nog even snel een hamburger gegeten wel laat maar toch.
U ziet een zogenaamde Duffel bag, waar dat vandaan komt weet ik niet precies.
Men denkt dat het van het Belgische plaatsje Duffel komt waar vroeger stevige canvastassen werden gemaakt. Eén ding is wel zeker het werd vooral gebruikt in het leger.
Er zijn hele simpele Duffel bags maar ook hele mooie. Broer heeft er ooit één in Italië gekocht van heel soepel leer, uiteraard hadden ze er maar één en ik ben er nog steeds jaloers op.
Ik heb allerhande Duffel bags daarna gekocht en uitgeprobeerd, vind het heel handig maar heb nog niet de juiste gevonden.
Het voordeel is overigens dat je ze makkelijker kan wegduwen onder een stoel of in een vliegtuigcabinecompartinent omdat ze veel flexibeler zijn.
Mijn nieuwste Duffel bag, zoals te zien op de foto, is een hele speciale.
Ik kwam, deze tegen op het internet en het sprak mij aan.
Deze heeft namelijk iets extra's, ik laat het u zien.
Hij heeft rondom ritssluitingen en als je deze helemaal openritst dan ziet de tas er zo uit.
Als je deze ritssluitingen weer open doet dan kun je je kleding als een dubbele laag in je tas doen.
Rits je die dan weer dicht en rits je alle ritssluitingen weer dicht dan heb je weer een
tas waar je de overige spullen in kan vervoeren, je aankopen in kan vervoeren
kortom dubbel zoveel tas voor hetzelfde geld.
Is het werkelijk handig vraag je je af. Ik weet het nog niet.
Ik ga dat aankomende week uitproberen als ik een paar dagen naar Londen ga om wat musicals te bezoeken en om de lange schoolvakantie te beginnen.
Vorige week was ik even bij Concerto in Amsterdam, al jaar en dag mijn muziek leverancier voor nieuwe en tweede hands muziek. Het is eigenlijk wel bijzonder dat zij het nog steeds volhouden terwijl hele grote concerns het hebben af moeten leggen tegen de nieuwe vormen van muziek luisteren. Ik mis dat wel erg het struinen bij Fame, Free recordshop en zelfs V&D. Ook in het buitenland is dat trouwens zo, In Londen HMV en Tower records. In België en Frankrijk leveren de Fnac overal ruimten in.
Wel komen er weer wat speciaalzaken terug nu het vinyl aan een nieuwe opmars bezig is.
Kortom ook vinyl is een oude liefde van mij en nog altijd heb ik spijt dat ik de LP collectie niet mee heb verhuist naar Beverwijk maar heb weggegeven en deels heb verkocht. Gedane zaken nemen geen keer en er is altijd ruimte om weer opnieuw te beginnen.
Goed ik liep er binnen en ging een kijkje nemen in de vele bakken met tweedehands vinyl. Alles door elkaar helaas dus niet echt snel even kijken maar ja daardoor kom je ook wel weer pareltjes tegen die je echt vergeten was.
Zoals een LP van Bobby Goldsboro genaamd Honey en met een aantal van zijn Europese top tien hits.
Wie is Bobby Goldsboro, de meeste mensen zullen even diep moeten nadenken en de jongere generatie zal hem niet kennen.
Bobby is een Amerikaanse pop en country singer-songwriter. Hij is al op leeftijd want geboren in 1941. Hij begon zijn carrière op zijn highschool als lid van de band The Webbs. Nadat zij min of meer ontdekt werden gingen zij de net ontslagen begeleiders van Roy Orbison vervangen op een twee jaar durende tournee.
Tijdens de tournee krijgt hij de kans om een eigen geschreven nummer op te nemen (See the funny little clown) waarmee hij zijn eerste top 10 hit in Amerika mee scoort. Na de tournee kiest hij voor een solocarrière en hij zal in de komen tien jaar een reeks van hits scoren. Zijn grootste hit is in 1968 Honey waarmee hij ook een nummer 1 hit in Amerika zal scoren, zijn enige.
Hij scoort in 1973 zijn laatste grote hit namelijk Summer (The first time) het epos van een jongeman van 17 die door een vrouw van 31 wordt ingewijd in de liefde.
Klinkt bekend hé, nou dat klopt. Nummer werd bewerkt door Joost Nuisl en Will Hoebee voor Rob de Nijs. (Het werd zomer) Het waren wat andere leeftijden (16 - 28) maar verder werd de tekst vrijwel gevolgd.
Bobby hield er ook een televisie show aan over met zijn eigen naam die van 1973 -1975 werd uitgezonden.
Uiteindelijk is hij zich gaan toeleggen op andere activiteiten namelijk op componeren, arrangeren, produceren en kinderverhalenschrijver. daarnaast is hij ook gaan schilderen.
In 1999 werd hij geëerd met een opname in de Alabama Music hall of Fame.
Op het vinyl dat ik vond staan al deze hits en het is heerlijk om weer eens te horen, het is een genre muziek dat je niet meer echt tegenkomt en ook niet echt te definiëren is. Het is verhalend zingen, meer dan de muziek van later en nu.
Het doet mij denken aan lang vervlogen dagen, mijn jeugd en warme zomers.
In de top 2000 edities van 2000 tot en met 2008 heeft Honey er onafgebroken ingestaan.
Hoogste positie was in 2001 met een 942e plaats.
Luister nog een keer naar de zoetgevooisde klanken van het verhaal over Honey en de appelboom die zij plantte.
We lopen nu echt naar de vakantie toe en dat weten we zeker als daar het jaarlijkse personeelsuitje is.
Elk jaar uitstekend georganiseerd door onze eigen lief en leed (LEL) club die telkens weer proberen iets te verzinnen waar iedereen het naar zijn zin heeft.
Dit jaar is er gekozen voor een locatie niet zo gek ver van school vandaan, namelijk restaurant Bleij.
Voor mij een eerste kennismaking maar toen ik eenmaal op de plek van bestemming kwam was ik er wel eerder geweest. Sauna de Waterakkers zit er namelijk ook en natuurlijk Dance Studio Patty.
Toen onze school het rondje cultuur nog in het programma had zitten kwamen wij ook daar om onder andere aan de breakdance cultuur te ruiken.
Bleij bleek een hele fijne plek om te vertoeven. Grote grasweide, veel ruimte om te zitten, iets te drinken en van de zon te genieten. Ook binnen ruimte om te zitten als het regent of zoals (gelukkig) in ons geval als het veel te warm is.
Het doel van zo'n dag is lekker met elkaar te kletsen, samen het jaar afsluiten in een ongedwongen sfeer.
Op deze uitstekende locatie was dat geen enkel probleem.
De parasols boden genoeg schaduw en de uitjes boden vertier.
Er waren drie verschillende onderdelen georganiseerd waar je aan mee kon doen.
Lasergamen in het bos, oud Hollandse spelletjes en een foto opdracht op de step.
Het bos is recht tegenover Bleij en is een onderdeel van Landgoed Marquette.
Met het warme weer dat we ineens hadden was het geweldig om over het landgoed te dwalen want dat geeft toch meer koelte onder al die bomen.
Het was nog wel behoorlijk drassig en modderig maar als je uitkeek waar je liep ging dat best wel.
De oud Hollandse spelen, waaronder kubben, waren ook in de schaduw en daarom ook goed te doen. Toen ik de eerste steppers terug zag komen, rood verbrand en rood van inspanning bedacht ik mij wel dat ik dat dus maar niet ging doen.
Dus terug naar gezellig kletsen en van het weer genieten.
Na een goed verzorgde barbecue en het uitbuiken beseften we het toch wel een beetje. Het zware schooljaar zit erop. De laatste dagen komen eraan en dan een lange welverdiende vakantie.
Vanaf mijn prille jeugd was zij daar, Wieteke van Dort.
Geboren te Soerabaja in 1943 en door omstandigheden in 1957 op veertienjarige leeftijd in Nederland terechtgekomen zou zij, na een opleiding tot kleuterleidster, uitgroeien tot een veelzijdige actrice, cabaretière en zangeres.
Wat weinig mensen weten is dat zij ooit de jongste Nederlandse dichteres van Nederland was. Nog geen jaar nadat zij noodgedwongen in Nederland moesten blijven werd de dichtbundel "Handen" door Nijgh & en van Ditmar (1958) uitgegeven.
Zij was geen studiebol, ze verliet meerdere scholen zonder diploma als ook de toneelschool. Dit echter omdat zij een baan kreeg aangeboden bij toneelgroep Arena.
Daarna sloot ze zich aan bij het ABC cabaret van Wim Kan en leerde hier hoe cabaret in elkaar zat. Ze trouwde in 1970 met Theo Moody en zou hem met een week overleven. Hij stierf op 8 juli 2024.
Vanwege het huwelijk en de zorg voor de kinderen wilde ze meer thuis zijn en niet op toneel staan. Zij ging zich toeleggen op radio en televisie optredens
Dat begon met het jeugdprogramma "Oebele" (1968 - 1971) waar zij bevriend raakte met Willem Nijholt, een vriendschap die een leven lang zou duren.
Willem Nijholt en Wieteke van Dort.
Daarna volgde de "Stratemakeropzeeshow" ( 1972 - 1974) waar zij voor het eerst samenwerkte met Aart Staartjes en Joost Prinsen (Erik Engerd)
Ook tijdens deze samenwerking werden vrienden voor het leven gemaakt.
Tijdens een sketch die zij bij de stratemakeropzeeshow deed besloot zij een deftige Indische dame te spelen met een zuivere Indische tongval. Dat viel dermate op dat een Indische vereniging uit Beverwijk DES genaamd haar vroeg om een optreden als deze dame. Zij liet er teksten voor schrijven en schreef zelf het lied Geef mijn maar Nasi goreng. Uit deze optredens is later Tante Lien ( Adelina Multatula-van Dommelen) geboren.
Daarna was er weer ruimte voor de radio, van 1976 - 1978 Radio Lawaaipapegaai dat zij later ook op tv zou presenteren als Papelagaaiwaai (1978-1982)
In 1979 werd de samenwerking tussen het drietal weer hernieuwd en nu in de vorm van het kinderprogramma J.J. de Bom voorheen de kindervriend
In 1979 verzorgde zij voor de VARA de, tot een publiekslieveling uitgegroeide, Tante Lien in de Late late Lien show.
Daarnaast ging zij ook voor het klokhuis werken, immers voor en met kinderen werken deed zij echt het allerliefste.
In de jaren na 2000 trad zij niet veel meer op maar speelde af en toe in speelfilms, sprak zij sprookjes in voor de Efteling.
Zij zette zich in voor de Indische medemens, maakte zich sterk voor de oprichting van een gedenkteken en was vaak te vinden op Pasar malams.
Haar laatste optreden, op 80 jarige leeftijd, was in de film Verliefd op Bali. Zij speelde hierin Oma Doedi.
Gisteren werd bekend dat Wieteke van Dort op 81 jarige leeftijd is overleden in haar huis in Den Haag.
Opnieuw een stukje jeugd vervlogen.
Eén van de allermooiste nummers die zij heeft gezongen (mijn perceptie) komt uit lang vervlogen tijden namelijk uit Oebele. Het is een duet dat gaat over vakantiegevoel.
Het heet: "Hoe gaat het eigenlijk met jou"? gezongen door
