1998 Vierdaags Nijmegen deel 5

 

Vrijdag 24 juli de dag van Cuijk Finishdag

 

Het was inderdaad minder vermoeiend geweest dan ik had gedacht de vorige dag.

Ik was dan ook veel te hyper en kon niet slapen. Na het eten zat ik nog heerlijk met de gastvrouw en J onze vrolijke Surinaamse wandelaar, oud collega van mijn vader in de tuin te praten en koffie te drinken. Uiteindelijk ging ik pas om 11 uur naar bed. Maar goed de wekker ging wel weer om half vier en het is de laatste dag dus dat wil je ook niet missen.

Vanaf het moment dat wij gevijven op de wedren aankwamen begon het feest der finishdag.

Overal op de route, ook al om 5.00 ’s morgens was het feest, werd er geklapt, gejoeld, handen geschud, op de schouders geslagen en vooral veel gezongen.

Je wordt meteen opgenomen in het feestgedruis en raakt dan ook je metgezellen kwijt, iedereen loopt uiteindelijk in het tempo dat hem of haar het beste ligt. Mijn maatje en ik vervielen in het ons meest gewenste tempo en het grote genieten kon beginnen.

In het begin lijkt het een beetje op slaapwandelen wat ik aan het doen ben maar als ik goed om mij heen kijk lijk ik nog het meest fitte van allemaal, de vermoeidheid is van de meeste mensen hun gezicht af te scheppen. Ik word gelukkig bij deze eerste stappen begeleid door twee studenten die om het hardst riepen dat dit de makkelijkste dag was, dat ik het zeker ging halen, kom in die stap. Zij liepen zeker een kilometer met ons mee en ik moet toegeven, moe, slaperig en met de slappe lach kom je niet zo makkelijk in je wandelritme.

Die lach blijft de hele dag op mijn gezicht, er is zoveel te zien en te beleven op deze dag, je weet niet waar je kijken moet. Iedereen is vrolijk in het peloton, zingt en danst zelfs. Onze Noorse soldaten vrienden stelen de show door tikkertje te spelen met elkaar en andere soldaten. Elkaar en ons zeiknat spuiten met geleende waterpistolen van de kinderen aan de kant, die ook luidkeels mee rennen. Als mijn telefoon gaat en mijn moeder aan de lijn is pakken ze het toestel en beginnen spontaan voor haar te zingen, in het Noors natuurlijk. Het is een gezellige boel en zo komt ook het einddoel steeds dichterbij.

Toch gaat het ook nog even mis. De dagen vooraf loop je allemaal een eigen route en heb je er geen besef van dat er ook 30 en 40 km lopers zijn. Op deze laatste dag komen al die routes bij elkaar en ook door elkaar. Je hebt een digitale stempelkaart die gescand wordt bij een aantal controleposten. Je weet niet precies van te voren waar die controleurs staan want anders zou je misschien stukken afsteken en dat zou natuurlijk niet eerlijk zijn.

Zo’n laatste dag is heel leuk, je lacht en hebt plezier maar je bent ook moe en minder oplettend en snel afgeleid door alles wat er om je heen gebeurt. Na zo’n controlepost missen we een afslag naar een lus voor de 50 kilometer en lopen vrolijk babbelend door. Gelukkig is er een controleuse die dat ziet en die waarschuwt via haar porto een collega van haar, die ongeveer een kilometer verderop staat. Zij pikt ons op en brengt ons weer op de juiste weg, deze dag zullen wij dus 52 kilometer afleggen.

Vanaf Cuijk wordt je werkelijk op handen gedragen, ga je door het dorp, over de pontonbrug die nu al voor de 64^ste keer over het water van de Maas gelegd is door het 105^de Geniebataljon van Defensie.

Dan door naar Molenhoek en Malden en dan door Heumensoord, de verblijfplaats van de militairen tijdens de vierdaagse.

Toch is het onwezenlijk. In Malden is de laatste controlepost en wordt je door de controleur en iedereen daarom heen gefeliciteerd. Je hebt het gedaan, je bent één van de miljoen wandelaars ooit gestart in de vierdaagse van Nijmegen en één van de ongeveer 800.000 kruisdragers in de wereld. Maar je moet nog wel 8.1 kilometer lopen om je kruisje op te halen. En je diploma want ook dat krijg je na het volbrengen van deze meerdaagse wandeltocht. 

Helaas zijn er toch ook vandaag, met het einde in zicht, nog 349 uitvallers

Werkelijk uitzinnig van vreugde wordt je ingehaald via de Via Gladiola, normaal de St Annastraat, waar ook nog een filiaal is van ons moederbedrijf en nadat ik mij bekend had gemaakt als één van hun Amsterdamse collega’s werd ik ook daar gefêteerd en toegejuicht. 

Het hoogtepunt was natuurlijk ook de agent op het kruispunt die alle lopers de juiste kant op wijst en dat doet met veel gebaar en fluitsignalen.

Nijmegen is een stad om van te houden en ik heb het heel diep in mijn hart gesloten. De vierdaagse zal voor altijd in mijn hart zitten, ik heb een fantastische vakantieweek gehad waarin ik wat gewandeld heb en vooral heel veel plezier heb gehad en heel veel heb gelachen.

Ik moet een enorm compliment maken aan mijn collega’s van de crediteurenafdeling die, zonder dat zij dat misschien zelf beseffen, mij door heel wat moeilijke uurtjes hebben geholpen. Ik kijk al uit naar volgend jaar en als ik dan niet meer bij Aon werk, mijn contract loopt immers in oktober af, dan zal ik nog vaak aan ze denken en aan het glorieuze jaar 1998 toen ik voor het eerst de vierdaagse van Nijmegen liep.

 

PS: Ik ben geen gram afgevallen door alle goede gaven onderweg, dus dat is ook niet de oplossing voor het afvalprobleem, maar ik ben zo fit als een hoentje dat dan weer wel.

 

Terugkijkend op dit verhaal en het jaar 1998 kan ik er nog dit aan toevoegen. Mijn contract werd, door omstandigheden ( aanname stop) niet verlengd, terwijl iedereen dat wel graag wilde. Aon heeft mij toen geïntroduceerd bij een headhunters bureau genaamd Vitae die voor mij een fantastische baan bij de administratie van de Jellinek klinieken hebben gevonden. Ook Aon en zijn medewerkers hebben een warm plekje in mijn hart.

 

1998 Vierdaagse Nijmegen Deel 4

Donderdag 23 juli De dag van Groesbeek, de dag van de zeven heuvelen

 

De dag waar ik naar uitgekeken heb en die mij ook angst inboezemt, de dag der zeven heuvelen.

Ook nu staan wij weer rond half vier op, preparen ons en gaan weer gezellig met elkaar naar de start op de wedren. De weersvoorspelling is zo goed dat wij besloten hebben zo licht mogelijk te reizen en vooral geen ballast mee te nemen want alles moet natuurlijk die heuvels op.

Het is rustig in het peloton, er kabbelt een zacht geroezemoes door de prachtige natuur rondom Nijmegen, men houdt zich vooral bezig met wat er komen gaat.  Omdat het prima weer is gaat het ook allemaal voorspoedig en dan blijkt ook eigenlijk wel dat venijn in de staart zit. Om acht uur even het dagelijkse telefoongesprek met collega S. Zij vroeg natuurlijk ook of we de avond en nacht goed doorgekomen waren en of het nog leuk was. Ja zei ik nu nog wel.

Na ongeveer 35 kilometer doemen dan de eerste heuvelen op, het is rond 11.00 ’s morgens.

Na de eerste bult, een echte heuvel is het niet, begint het zachtjes te regenen. Tja niet echt op gerekend natuurlijk. We besluiten pauze te houden en een soepje te gaan eten. In een overdekte tent is het goed toeven, het zout in de soep geeft je weer een opkikker en we gaan weer verder.

De bui is overgewaaid en wij voegen ons weer in de rijen der lopenden en strompelaars, je ziet get nu echt snel minder worden. Bij ons is dat niet het geval, ik voel me prima en heb totaal geen blaren. Dat is in de trainingsperiode echt wel eens anders geweest, vaak had ik dan echt last van blaren.

Ik heb een risico genomen door twee weken voor de start nog nieuwe schoenen aan te laten meten omdat de andere wandelschoenen totaal versleten waren. Door omstandigheden niet meer de kans te hebben gehad om deze schoenen tijdens een behoorlijke wandeling in te lopen en dus blanco ben gestart. Ook heb ik er speciale wandelsokken met een aanduiding voor links en rechts erop bijgekocht. Ik heb er geen spijt van want na 135 kilometer nog geen spoor van blaren en ik loop als een kievit.

We lopen in een rap tempo mee en achter Noorse soldaten aan, brullen luidkeels mee met Captain Jack in het Engels en één of ander Noors strijdlied waar we de woorden natuurlijk niet van kennen dus maar wat op de melodie mee galmen wat dan weer menig lachsalvo van deze brave jongens oplevert. Zij brengen ons echter wel vliegensvlug over deze, uiteindelijk, negen heuvels over. Beste college B, ik heb ze voor je geteld omdat jij dat vorig jaar niet meer kon opbrengen.

 

Mij viel het eigenlijk wat tegen, ik ben daar eerlijk in. Ik had er enorm tegen opgezien, had er een voorstelling van in mijn hoofd gemaakt. Ik sta op de top van de eerste heuvel en zie de ander schier onbedwingbare heuvels  voor me liggen… Maar nee hoor, toen wij de vijfde heuvel over waren vroeg ik aan mijn wandelmaatje, het was immers zijn tweede keer, wanneer beginnen de heuvels nou, is er een bordje waar het op staat. Een markering met nu begint uw zeven heuvelen avontuur. Maar niets van dat al. Hij moest er erg om lachen en zei dat we er al bijna waren. Dat bleek ook zo.

Niets van het voorgestelde visioen gezien, razendsnel die heuvels over en voor half drie waren we al binnen. Op het moment dat we de finish overgingen belde M en zij kon het live meemaken, de stap over de finish.

Al met al een geslaagde dag, lichtelijk teleurgesteld maar wel 150 kilometer in de benen. Tamelijk fit en na de geslaagde massage helemaal klaar voor de laatste etappe.

 

Na de derde dag bleken er 1045 lopers de finish niet meer gered te hebben en op de zeven heuvelen hun Waterloo te hebben gevonden.

Morgen de laatste dag de dag van  Cuijk en finish dag

 

1998 Vierdaagse Nijmegen deel 3

 

Woensdag 22 juli 1998 De dag van Wijchen en roze woensdag

 

Volgens velen is de woensdag de zwaarste dag van de vierdaagse, ik sluit mij daar volledig bij aan.

Ook vandaag staan wij om half vier naast ons bed en gaan, gezamenlijk , met een auto naar de start om daar om ongeveer 4.45 te starten. Waarom zo vroeg op dan? Je hebt toch wel wat voorbereiding nodig. Douchen, je voeten behandelen met poeder, je loopsokken goed en stevig aantrekken, je edele delen behandelen(daar kom ik zo op terug). We zijn op tijd om te starten en wederom tien uur te wandelen. Tien uur wandelen betekent dat je ongeveer vijf kilometer per uur loopt, als geoefend wandelaar is dat iets meer zeg zes. Uiteraard stop je onderweg om even iets te drinken en te rusten, de vele dorpen waar je door heen komt zorgen voor verstrooiing en voldoende plaatsen om iets te drinken en te eten. Doordat je regelmatig met grote groepen meeloopt en zingt gaat je tempo weer omhoog. Als je dat zat bent laat je je even inzakken of ga je even rusten. Zo ziet zo’n dag er een beetje uit. Uiteraard belde collega S om klokslag acht uur en dat was de eerste oppepper van deze dag . Het is mooi weer, de zon schijnt en het is tussen de 20 en 23 graden.

Ik heb ome T zijn tips ter harte genomen waar het betreft de behandeling van mijn edele delen met uiervet. Het is wel erg vet maar je hebt geen last van irritaties, zijn losse opmerking van draag dan wel een boxershort is echter een tip uit duizenden blijkt in het peloton

Naast mij loopt een meneer heel moeilijk en pijnlijk te kijken. Ik vraag hem wat er aan de hand is en hij verteld mij dat ook hij de tip van het uiervet gekregen heeft en volop heeft gesmeerd.  Hij heeft echter gisteren, de hele dag, een strakke  wielrenbroek gedragen en dat heeft hem aan beide kanten van de liezen irritaties opgeleverd die hem nu tegemoet schrijnen en waardoor hij geen meter vooruitkomt. Vijf kilometer later geeft hij de strijd op en stapt uit. Bedankt ome T gaat mij dus niet gebeuren.

 

De A Capello versie van zie de maan schijnt door de bomen gezongen door een gelegenheidskoor van de ANWB en de NS samen brengt ons van Wijchen naar Beuningen. We zingen mee en lopen lekker door. Om twee uur belt M de zus van mijn collega. Vrolijk vertel ik haar hoe goed het gaat en dat we lekker lopen en er bijna zijn, ik zie de omtrekken van Nijmegen al.  Om kwart over twee heb ik een inzinking, Wat doe ik hier in godsnaam. Ik wil zitten, drinken en rusten en nooit meer wandelen.

Maar dan komen we in de Betouwstraat en de van Welderenstraat, twee straten zo nauw dat er geen auto kan keren en hier speelt het roze leven van Nijmegen zich kennelijk af want de straten zijn bevolkt met verklede mannen en vrouwen die volop feest vieren, regenboogvlaggen, roze pruiken en veel opsmuk. De doorlooptijd bedraagt een uur en van lopen ga je naar schuifelen. Het is één groot feest, je wordt als het ware opgetild door de menigte voelt je voeten niet meer en dat is precies het laatste duwtje dat we nodig hebben. Om kwart over drie zijn we dan eindelijk bij de finish, We hebben doorgeknokt en ik kan wel lachen en janken tegelijk en ben heel trots op mijzelf. We strompelen naar ons massage adres, hebben mazzel want zijn gelijk aan de buurt en een half uur later lopen we weer lachend naar ons logeeradres.

Later blijkt dat er deze dag 1573 mensen hebben opgegeven. Zij hebben de Betouwstraat niet gehaald.

Sinds 2006 maakt de Betouwstraat geen deel meer uit van de route, er wordt via de Waalkade gelopen. Wel zijn er nog altijd veel vierdaagse feesten in de straat en is de naam Roze woensdag nog altijd van kracht.

19898 Vierdaagse Nijmegen deel 2

 

De dag van Elst, dinsdag 21 juli

 

Elke dag heeft zijn eigen naam van de belangrijkste stad die je aandoet.

De burgemeester ontvangt dan, in vol ornaat en met ambtsketen, lopers op een eretribune.

 

Om half vier gaat de wekker, wij starten namelijk om kwart voor vijf, omdat dan de eerste golf van lopers en dus de drukte weg is op het startterrein. Wij worden overigens gewekt door J. een Surinaamse levensgenieter van 66 jaar, die voor de achtste keer meeloopt en een oud collega van mijn vader blijkt te zijn.

Wij ontbijten, een tikje gespannen, met elkaar en begeven ons naar de start. Nadat wij ons gemeld hebben en zijn gescand, barst het feest los, minstens tien uur wandelen ligt voor ons in het verschiet.

Bij het uitlopen van de straat worden we begeleid door uitgelaten, joelende, hossende en stomdronken studenten, lid van de studentenvereniging de Tempeliers en die naam doen zij eer aan. Toch is het heel leuk.

Vanaf dit balkon zongen en zwaaiden zij.

Ondanks het vroege uur zijn er veel mensen op de been om ons langs de weg te groeten en succes te wensen, gaandeweg de dag worden dat er steeds meer en meer.

Wat voor Amsterdam Koninginnedag is, is voor Nijmegen en omstreken de vierdaagse, overal uitgelaten mensen die dansen en zingen en met de vele bands meezingen of hun eigen koek en zopie tenten runnen en gelukkig maar want zonder zou je niet kunnen. Ook de commercie kan zich meten met die van de Tour de Franc, overal wordt van alles weggegeven door sponsors en met name door de vele verschillende regimenten met militairen die uit verschillende landen hier aanwezig zijn. De kinderen staan al te wachten als zij langs lopen voor stickers en/of vlaggetjes en het ruilen van badges. Kinderen blijken van alles te sparen , zij staan langs de weg met blocnootjes en pennen om handtekeningen te vragen of om spontaan high fives uit te delen. Het is maar goed dat ik geen smetvrees heb, want ik heb honderden vette en kleverige kinderhandjes een high five gegeven en tientallen malen uitgekauwde pennen vastgehouden om een handtekening te zetten

Om acht uur ’s morgens, na ongeveer 3 uur lopen, voltrekt zich een nieuw fenomeen in het peloton. Op een stille dijk, waar mensen even tot zichzelf komen na de drukte in de dorpen, gaat ineens een telefoon af. Ja ja de mobiele telefoon heeft zijn intrede gedaan in het wandelwezen en in dit wandelpeloton.

Ik ben zelf nog geen eigenaar van zo’n ding maar heb er één geleend voor deze gelegenheid en ben daar achteraf zeer blij mee.  Maar toegegeven, als hij afgaat op zo’n stil moment, met honderden mensen om je heen, waarvan de helft naar zijn zak grijpt om te controleren of zij het zijn en de andere helft luidkeels roept “we hebben een béller” of spontaan gaat zingen “telefoon, telefoon, telefoon “ ben je blij dat jij het niet bent.

Maar deze morgen en eigenlijk elke morgen om deze tijd ben ik het wél, want dat is namelijk mijn naaste collega S, die mij steeds opnieuw moed inspreekt, vraagt hoe het gaat, waar ik ben etc etc. Zij belt twee maal per dag ’s morgens en ’s middags en haar zus M, een oud medewerken van Aon belt één maal per dag.

Je kunt je niet voorstellen hoe goed dat je doet, eventjes een stem uit een andere wereld. Je loopt weer op vleugeltjes en je wordt door de dode momenten heen gepraat. Natuurlijk geld dat ook voor de andere telefoontjes van ouder en bekenden. Maar de wetenschap dat je steevast op een bepaalde tijd wordt gebeld, daar ga je naar toe leven en lopen.

De Via Begonia in Lent krijgt ook steeds meer bekendheid, deze straat is pas drie jaar geleden aan het parcours toegevoegd. Maar heeft zich stevig gemanifesteerd. Overal staan bogen van begonia’s en aan elk huis hangen begonia’s en je wordt verwelkomd door Wammus, de vierdaagse mascotte. Ook hier veel dansende en klappende mensen.

Tja, wat gebeurt er nou verder in zo’n peloton mensen van verschillende pluimages. Er zijn veel individuele lopers maar ook veel groepen van bedrijven die samen lopen of natuurlijk de militairen. Er wordt volop gezongen. Deze dag zit het beste koor bij de belastingdienst, hun versie van Alouette, was een regelrechte hit in het peloton en bracht ons vliegensvlug in Elst.

Na verschillende rustpunten en weer lopen en zingen en lachen komen we weer terug in Nijmegen.

De tempeliers zijn al weer op en om hun balkon heen gedrapeerd hangt de Nederlandse vlag met een oranje wimpel, in het midden een levensgrote foto van HKH Beatrix en ZKH Claus en op dat balkon, voor de foto, staan twee lookalikes te zwaaien. Zij zagen dat het goed was.

Moe maar voldaan laten wij ons, weliswaar illegaal, masseren en geloof het of niet daarna wandelen we nog een half uurtje naar ons verblijf en gaan ons daar preparen voor dag twee.

 

Op deze eerste dag geven 670 mensen zich met diverse kwalen en kwetsuren gewonnen en verlaten de vierdaagse.

 

Morgen verder met de dag van Wijchen.

 

1998 Vierdaagse Nijmegen deel 1

De Vierdaagse van Nijmegen deel 1

Wederom neem ik u mee naar het jaar 1998, nu om u een impressie te geven van de vierdaagse van Nijmegen, het wandelfeest van het jaar.

Ik geef u een integraal verslag van het indertijd geschreven stuk voor de personeelskrant van Aon.

Télefoon, télefoon, télefoon,

Voorgeschiedenis:

Mijn naam is René Moelee, ik werk bij Aon Nederland op de afdeling crediteuren op de Mr Treublaan.

In 1991 ben ik aan een dubbele hernia in mijn onderrug geopereerd en één van de consequenties daarvan was dat ik geen sport meer mocht bedrijven, althans geen balsporten, maar wel zwemmen en wandelen. 

Wandelen ja hoor, daar had ik nogal tijd voor, ik had een drukke zaak, met werkuren van meer dan 10 uur per dag en zeven dagen in de week open. En zwemmen, nou dat deed ik in de weinige vakanties dan wel.

Vorig jaar maart heb ik mijn zaak verkocht, ben ik 10 kilo aangekomen en bij Aon gaan werken waardoor ik ineens tijd over had en ben gaan sporten. Dat werd dus wandelen en in ongeveer een jaar tijd heb ik ruim 800 kilometer getraind voor het grootste wandelevenement van de wereld 

 In mei van dit jaar(1998) heb ik een vraag gesteld via de vraagbaak van Lotus notes of Aonners hun ervaringen, tips of deelname aan de vierdaagse wilden kenbaar maken aan mij ter lering. Daar heb ik veel reacties op gehad.

De leukste en de meest handige heb ik gehad van T.T en J.G die hem respectievelijk 11 en 1 keer gelopen hebben maar ook veel keren als verzorger zijn mee geweest. Ik heb met beiden menig uurtje doorgebracht en hun lessen goed in mijn oren geknoopt.

Aankomst Nijmegen 20 juli 1998

Wij (ik loop samen met een vriend en trainingsmaatje. Ik voor het eerst, hij voor de tweede dus kroon keer) melden ons bij het gebouw van de Vereeniging en worden verwend met een overlevingspakket, barcodekaart, en de eerste controleknipkaart, waar met grote cijfers op staat 50 km.

Ik heb nog nooit meer dan 42 km gelopen en zeker geen dagen achter elkaar, dus dit geeft wel een heel apart gevoel van binnen.

Met ons hebben zich 36.070 wandelaars gemeld.

De volgende stop is de VVV alwaar we het adres ontvangen van het huis waar wij mogen logeren. Nou dat is een meevaller, het is slechts een half uur lopen van de startplaats bij de Vereeniging, lekker dichtbij dus (zo naïef)

Na een abonnement op de Gelderlander te hebben genomen, voor een week met coupons, besluiten wij kennis te gaan maken met ons gastgezin. Het blijkt een heel aardige dame te zijn met twee schattige kindertjes, ze heet ons welkom en verteld dat wij de eerste zijn die arriveren. Er blijken nog drie andere lopers te komen. Zij slaapt met haar gezin bij de buren en het huis is voor vijf lopers. Wij betalen op dat moment voor kost en inwoning voor 4 dagen F 368.00 gulden dus dat is toch een lucratieve business.  Ook keken wij, als rechtgeaarde en achterdochtige Amsterdammers er wel van op dat je gewoon je huis aan wildvreemden verhuurd en er dan zelf sporadisch bent om een in oogje in het zeil te houden. Maar geheel in haar stijl zal ik het later dat jaar zelf ook doen en dan zelfs nog zonder vergoeding. Ook de andere lopers blijken heel aardig te zijn en ik ben al gauw de benjamin, niet in leeftijd, maar in aantal keren gelopen.

Zij lopen hem allemaal al voor een meerdere keer.

Wat het leuke hiervan is, dat je elkaar niet echt leert kennen, maar dat je een week pijn, verdriet en vreugde met elkaar deelt, waardoor je toch met elkaar verbonden raakt.

Morgen de eerste loopdag, de dag van Elst.

Wandelen

 Urban walk Rotterdam

Afgelopen zondag werd de urban walk gehouden in Rotterdam. Wij waren daarvan op de hoogte gebracht door de organisatoren omdat we ook de wandeling rondom kasteel de Haar gelopen hebben. Dat was een wandeling door de omgeving en de tuinen van het prachtige kasteel. Deze wandeling was door het mooie Rotterdam.

De start van de walk

Start Urban Walk

De verwoeste stad

Het begin was op plein 1940, waar het standbeeld van Zadkine staat, aan de Leuvehaven naast het maritiem museum.

Waarom het nou precies een Urban walk heette was mij niet helemaal duidelijk, eigenlijk dacht ik dat dat was om het wat moderner te laten klinken en zo meer jongeren te genereren. Dat bleek niet geheel zo te zijn.

Rotterdam is een prachtige stad en ik kom er dan ook best een aantal keer per jaar, we mogen graag boekhandel Donner bezoeken en de koopgoot is ook altijd wel leuk. De grote markthal en de markt op zaterdag smaakt ook altijd naar meer.

Het leuke aan deze wandeling was dat je op plekken kwam waar je anders gewoon niet komt. Wij kozen voor de twaalf kilometer dwars door de stad heen en dat bleek echt een feest te zijn, uiteraard hadden wij heel erg veel mazzel met het prachtige wandelweer, maar ook de mensen die de wandeling liepen, en dat waren er nogal wat, waren leuk en behulpzaam.

Ook hier was de klassieker te vinden

Hier wil je toch wonen

Café annex brouwerij

Nadat we de eerste kilometer achter de rug hadden bleek dan ook wat een Urban walk was. Op een gegeven moment komen we bij een café annex koffiehuis annex bierbrouwerij aan en de pijlen geven aan dat wij naar binnen moeten, in het café hangen ook pijlen en we worden door café en brouwerij heen geleid om aan de andere kant er weer uit te komen. Binnen kon je, middels een kortingskaart koffie en een echte Rotterdams lekkernij, een koningskrul.

En zo togen we door de stad, werden we door de Pathé heen geleid, door een donkere bioscoopzaal, daarna werd er gestempeld en kregen we een opkikker in de vorm van een vita reep. Daarna kwamen we bij natuur historisch museum waar we doorheen geleid werden  en het depot van Boymans van Beuningen met alle spiegels aan de buitenkant, erg leuk 

Als u goed inzoomt, ziet u mij de foto maken

Daarna op weg naar Dudok in het park voor een gratis ijsje en een kennismaking met dit prachtige park van waar uit je ook een mooi zicht hebt op de Euromast. Daarna mochten we over de Erasmusbrug, langs de nieuwe Luxor en door de foodhallen alwaar alweer een verrassing in de vorm van een banaan ons ten deel viel. Terug over de Willemsbrug en zo langzamerhand naar de finish.

Tegel in de Erasmusbrug 

Wat mooie stadsgezichten in Rotterdam

Het witte huis

De blokwoningen

Kortom Rotterdam was een genot om te zijn, te wandelen en te genieten en natuurlijk zijn we na de wandeling nog even bij Donner geweest. Daar drong langzamerhand door wat er in Amsterdam aan de hand was. Schande.

Theateropening van het seizoen.

 

Opening van het theaterseizoen 2023-2024:

 

Wat zijn wij verwend met een fantastische opening van het theaterseizoen in het kennemertheater (volgens velen nog steeds de slof). De zaterdagavond was voor de try-out van Piaf.

 

Met Suzan Seegers als Edith Piaf. Zij heeft een dijk van een stem en speelt de kleine grote vrouw met verve, humor en vol passie.

 

De insteek van het verhaal is ook geweldig. Tijdens haar leven is Piaf een verwoed tarotkaart lezer en ze heeft steeds 4 personen van de kaarten om haar heen, De duivel, de nar, de engel en de dood. Deze begeleiden haar dan ook op haar laatste reis, bijna 1000 km, van Plascassier, Grasse naar haar geliefde Parijs. Tezamen met haar man Theo en haar aloude vriendin Danielle Bonel . Tijdens deze reis vertellen zij het levensverhaal van La Mome Piaf in een notedop. Aangrijpend, humorvol en vol mooie Franse chansons.

 

De andere rollen worden gespeeld door Thomas Cammaert, Job Bovelander,Hein Gerrits en Cystine Carreon. Die allemaal ook heel goed kunnen zingen. Deze cast is zo goed gekozen en vult elkaar zo goed aan op het toneel dat je soms echt ademloos kijkt en luistert en soms met een brok in je keel zit te kijken.

 Klik hier voor besteladressen van theaters

Edith Piaf wilde heel graag in Parijs overlijden en begraven worden en toen zij in 1963 op de nog jonge leeftijd van 47 jaar overleed heeft haar toenmalige man Theo haar samen met huisvriendin Bonel per ambulance naar Parijs laten rijden onder het mom van dat zij zou slapen. Op na vele auto ongelukken, verloren liefdes. Een overleden dochtertje, verschillende verslavingen en reuma was zij een gevierd zangeres niet alleen in Frankrijk maar wereldwijd. Zij heeft aan de voet gestaan van o.a. de carrière van Charles Aznavour. Zij is inderdaad in Paris op het zo bekende Cimetiere du Pere-Lachaise begraven. En Parijs stond stil…

 

1998

 

Burgemeesters van Amsterdam

 

Sinds mijn geboorte in 1959  tot mijn vertrek uit Amsterdam heeft mijn geboortestad onder leiding gestaan van een lid van de Partij van de Arbeid. Niet heel toevallig dat dat ook mijn partij werd.

 Dat waren respectievelijk: Gijs van Hall (1957 – 1967) Ivo Samkalden (1967-1977) Wim Polak (1977-1983) Ed van Thijn (1983 – 1994)   Schelto Patijn (1994-2001) Job Cohen (2001-2010) en Eberhard van der Laan (2010-2017).

Mijn meest geliefde burgervaders waren Eberhard van der Laan, Schelto Patijn en Ed van Thijn.

Ed van Thijn 

Eberhard van de Laan

Schelto Patijn

De overeenkomst tussen Eberhard en Schelto was dat Amsterdam verdeeld was over hun benoemingen, ze bekend stonden als  die Haagse pennenlikker (Schelto) en als de tweede keus burgemeester (Eberhard) omdat de vertrouwenscommissie een andere kandidaat de voorkeur gaf. Beiden zouden uitgroeien tot zeer geliefde burgemeesters van Amsterdam.

Bij Ed van Thijn was daar geen sprake van, hij werd unaniem door iedereen in het hart gesloten.

Ik wil het even hebben over Schelto Patijn, hij was namelijk de burgemeester van Amsterdam in het jaar 1998 dat nu in het spotlight staat. Tijdens de laatste jaren van Ed van Thijn heeft de gemeente zich sterk gemaakt om de Gay Games organisatie ervan te overtuigen dat de games ook in Amsterdam gehouden zou kunnen worden. Tot dan toe werden deze alleen in Noord Amerika gehouden. Op de avond van de bekendmaking zijn er nog drie steden in de running, Sydney, Atlanta en Amsterdam, toevallig ook steden die Olympische Spelen hebben georganiseerd of dat nog zullen gaan doen. Amsterdam blijft uiteindelijk over en dat betekent dus ook echt dat de gay games voor het eerst buiten Amerika en zelfs voor het eerst in Europa. Tijdens het burgemeesterschap van Schelto krijgt het organiserend comité alle ruimte om er een onvergetelijk feest van te gaan maken.

Voor en tijdens de games zal Schelto Patijn uitgroeien tot de vader van de homo's en lesbiennes die Amsterdam bevolken op dat moment.

Enkele cijfers: 14.403 deelnemers uit 88 landen waarvan 2311 uit Nederland en 1131 uit Amsterdam. Amsterdam wordt versierd met 3500 vlaggen en banners.

712.550 bezoekers aan alle onderdelen. En 200.000 bezoekers aan Amsterdam tijdens de games. Een recordaantal dat tot nu toe niet meer is overtroffen. En het was het grootste homo-evenement dat tot dan toe in Nederland was gehouden.

Het betekende dat Schelto voortdurend met iedereen in overleg was als hoofd van de driehoek, dag en nacht bereikbaar was en moest zijn. Maar ook bij heel veel openingen en sporten aanwezig was. De man was onvermoeibaar en zichtbaar overal aanwezig en dat was voor een hoogwaardigheidsbekleder als een burgermeester uitzonderlijk. Het thema van de games "8 days of friendship" werd door hem en leden van het gemeentebestuur ten volle uitgedragen.

Ik heb het genoegen gehad, doordat ik vrijwilliger was, om enkele malen Schelto, maar ook Pauline Krikke, Frank Kohler en Guusje ter Horst tegen te komen in hun functies en gezien hoe zij genoten van deze happening die in Amsterdam plaatsvond.

Het leven is doorgegaan en de herinneringen zijn vervaagd. Nu het precies 25 jaar later is en ik, eigenlijk door een uitzending van Andere tijden hier aan herinnerd werd blijk ik nog veel te hebben bewaard uit die tijd. Ook kwam ik na 25 jaar en zonder er erg in te hebben het boegbeeld van de games tegen. "Frau Antje" tegen. Daar zal ik later over verhalen.

In ieder geval in deze blog een standbeeld voor Schelto, zijn aanpak van de mensenrechten en zijn tomeloze inzet voor deze games. Zijn grootste geschenk kreeg hij van het publiek

Bij de Openingsceremonie werd Patijn tot zijn grote verbazing luidkeels door alle aanwezigen toegejuicht.

Morgen weer verder.....

'

 

 

 

Blog 23 Vrijdag top 2000 nostalgie

 

Top 2000 nostalgie: The Morning after

 

In de begin jaren zeventig was er een mega trend in filmland. Hollywood produceerde aan de lopende band enorme rampenfilms met mooie vrouwen en stoere helden.

Denkt u maar aan Earthquake, Airport, the Towering inferno en de Poseidon adventure.

Over deze laatste gaan we het hebben: De film die over het algemeen gezien wordt als de grondlegger van dit genre, geregisseerd door Roald Neame maar vooral geproduceerd door Irwin Allen bijgenaamd :  “the master of Disaster”  Hij zal er later nog een aantal produceren.

The cast was ook al adembenemend met toppers als Leslie Nielsen, Ernest Borgnine, Red Buttons, Gene Hackman, Stella Stevens en Shelley Winters die voor haar optreden genomineerd wordt voor een Oscar, een Bafta en een Golden Globe waarvan ze de laatste ook werkelijk won.

 

Eén van de Oscars die gewonnen werd was de Oscar voor het beste originele nummer; Het nummer “The morning after” ingezongen door Maureen McGovern die dat niet in de film doet overigens. De zangeres had natuurlijk een grote rol en werd gespeeld door Carol Lynley. Het lied werd geschreven door Al Kasha en Joel Hirschhorn.  Maureen echter kreeg een contract bij 20th Century Fox en zong na dit succes ook de titel song van The Towering inferno waarmee wederom een Oscar gewonnen werd. 

 

Maureen McGovern

The Poseidon adventure is altijd één van mijn lievelingsfilms geweest en het nummer kan ik wel dromen. Ik hield overigens wel van deze rampenfilms in hun soort, het lijkt nog wel het meeste op de soort thrillers die ik graag lees. De remakes en miniserie die er later van zijn gemaakt met o.a Rutger Hauer hebben echter nooit mijn bekoring kunnen wegdragen. Het origineel is toch het beste.

Het heeft mij niet tegengehouden om een cruise te maken overigens maar daar hebben we het vast later nog wel over.

 

Heeft The morning after de top 2000 gehaald? Jazeker,  2 maal zelfs in 1999 en in 2000 respectievelijk 1778 en 1804 daarna niet meer teruggekeerd,

In 2023 is het grootste gedeelte van de cast en crew, zelfs de 12 jarige knul in de film, overleden. Tijd om ze nog één keer te eren.

 

Twee opnames, één met beelden van de film en één met Maureen McGovern zelf.

Geniet vast van het weekend, morgen gaat het weer over 1998

Terugblik

 1998

2023 precies 25 jaar geleden was het 1998, een belangrijk jaar in mijn leven, vooral nu ik zo terug kijk. Het was een jaar van verandering, ongebreideld plezier en louter hoogtepunten. Het was ook het jaar waarin we nog onschuldig vrolijk aan het leven deelnamen niet wetend dat de nabije toekomst zwart omrand zou worden met in 1999 het eerste veel te jonge en zeker niet geplande overlijden. Daarna zouden nog vele jaren volgen met telkens weer vrienden, familie of bekenden die het  hiernamaals gingen ontdekken en nog steeds niet terug zijn om hun ontdekkingen te delen.

Maar 1998 dus, het was een normale Hollandse zomer, iets te koud, iets te nat.

Ik was in Januari 39 geworden, dus leefde mijn 40e levensjaar.

3 belangrijke hoogtepunten:

Op 07 juli 1998 kreeg ik het bewijs van toelaatbaarheid tot de Hogeschool van Amsterdam en dat betekende dat ik geslaagd was voor het toelatingsexamen dat bestond uit de vakken Nederlands  en Maatschappijleer. Het betekende ook dat ik mij mocht inschrijven bij, toen nog bekendstaande als, de EHVA voor de opleiding docent maatschappijleer en in september van dat jaar aan mijn propedeusejaar kon beginnen. Ik was werkzaam bij Aon verzekeringen en later dat jaar in december zou ik gaan beginnen bij de Jellinek. Tussendoor ging ik in deeltijd naar school.

Kohnstamm huis

 

4 daagse Nijmegen: Van 21 tot en met 24 juli 1998, 50 km per dag.

Quote uit wandelboekje:  Moeilijk gehad op de tweede dag, laatste kilometers, verder eigenlijk niet.

De zevenheuvelen van donderdag waren geweldig en teleurstellend, Geweldig omdat het makkelijk liep met veel zingende militairen ben je erover heen voordat je het weet, teleurstellend omdat ik er zo tegenop had gezien en er zo’n, bijna mythische, voorstelling van had die niet uitkwam.

Elke dag gemasseerd, illegaal en onder de prijs, maar zo lekker.

Bij deze editie werd de 1 miljoenste wandelaar verwelkomt en nee dat was ik niet.

Tegel 4 daagse

Mijn 4daagse kruis

De gay games in Amsterdam:

In 1998 werden de gay games in Amsterdam gehouden, een onwaarschijnlijk groot project in, door en voor Amsterdam en Amsterdammers. Een oproep van de burgemeester van Amsterdam om je huis en je vrije tijd beschikbaar te stellen om duizenden sporters en bezoekers uit verschillende landen in de wereld het feest van hun leven te geven was ook aan mij niet voorbij gegaan. Ik verhuurde al jaren kamers en die zomer was er plek, dus waarom niet. Ik heb er geen spijt van gehad en heb een geweldig tijd gehad waarover ik graag vertel. Indirect is het ook de aanleiding geweest voor het schrijven van de blogs. Een aflevering van Andere tijden pas geleden deed mij beseffen dat wij eigenlijk geschiedenis hadden geschreven en hoezeer dat ook al weer veranderd is. De volgende dagen zal ik schrijven over 1998, de burgemeesters van Amsterdam en meerdere zaken.

Volgt u mij naar 1998.